czwartek, 30 grudnia 2004

shadow of the man in Hiroshima


Ciapek - Po rozmowie z siostrą , już wiem co ci kupię na urodziny - tanie wino czekoladowe!
Ja - O nie! Po ostatnim obudziłem się na czołgu...
...co prawda pancerz był nagrzany od słońca a pomiędzy nógami sterczała mi lufa , ale za to nienawidzili mnie potem w herbaciarni , a strażnicy miejscy już nigdy nie patrzyli na mnie tak samo.
Oglądaliśmy ostatnio "Górę Dantego". Nagle ekran zapełnił się energicznie biegającą armią amerykańską. Mój starszy patrzy chwilę i mówi "teraz pewnie rozstawią sprzęt i zaczną strzelać do góry".
Tylko Polacy nie rezygnują z wyjazdów do Tajlandii.Wiadomo, ekscytujący urlop. Tragedia na żywo, a po powrocie będzie można pochwalić się zdjęciami...
Do tego nasi , którzy już tam są, nie chcą wracać. Wiadomo , tyle sklepów do rozszabrowania. Laweciarze są zapewne niepocieszeni.
Wczoraj znowu czekałem na Lennonkę. Ostatnio ciągle na nią czekam. Czasem mam wrażenie , że moje życie polega na czekaniu na nią.
Jestem zmęczony. Tak naprawdę bardzo, bardzo. Ostatni miesiąc roku to absolutny młym , migający twarzami i zdarzeniami jak stroboskop. Siedziałem samotnie "U aktorów", patrząc na smętnie bombelkujące piwo, i doszedłem do wniosku, że nie mam ochoty iść gdziekolwiek na sylwestra .W tym roku zamknę się w domu na 4 spusty. Zrobię sobie jakąś dobrą , ciepłą kolację i kakao . Nie wypiję ani kropli alkoholu. Pogapię się bezmyślnie w TV, a o północy wyjdę na plażę by popatrzeć jak zatoka zmienia się w bramy piekła.
Gdy wygasną już fajerwerki, usiądę na piasku i poczekam na świt. Przy odrobinie szczęścia zobaczę pierwszy wschód słońca w nowym roku.

wtorek, 28 grudnia 2004

„Icon”


Ona i on

mężczyzna myśli zaraz - zaraz już
kobieta woła szumi jeszcze jeszcze
ona jak morze on jest marynarzem
który powraca gdy ona wciąż trwa

chociaż się burzy ale nie odpływa
to on jest ruchem ona zaś jest miejscem
gdzie się gromadzą wszystkie pory roku
zawiera w sobie ciszę i sztorm
(Szymon Babuchowski)

Moja nauczycielka polskiego z podstawówki , uważała mnie za idiotę. Pewnego dnia porysowała mi twarz długopisem. Zniszczyłem ją , jak wszystko pozostałe. Gdy mija wszechświat i wszystko się kończy nie ma już wspomnień, nie ma historii. Nie ma śladu po tym , że cokolwiek się wydarzyło. Czym więc są wszystkie nasze starania, czymże jest cały nasz zgiełk? Ktoś kiedyś zapytał : Ile było potopów bez Noego? Odpowiadam dokładnie - 72.
Chcę wam dziś opowiedzieć historię. Krótką historię, o tym jak stałem się bogiem, o tym jak zniszczyłem swój świat. Bo to właśnie tak jest. Celem religii nie jest zbawienie bezimiennego tłumu, lecz wskazanie drogi temu jedynemu , który potrafi pojąć wskazówki. Świat jest nie tylko tworzony przez boga, świat tworzy boga. Tak jak mnie.
Wiszę w bezgwiezdnej pustce na kilka minut przed wypowiedzeniem słowa . Płynę przez ciszę i uśmiecham się.

Dawniej miasto to miało nazwę. Zagubiła się ona jednak w kurzawie dziejów, a z czasem nawet jego nielicznych mieszkańców przestało to interesować, zbyt byli zajęci powolnym rozpływaniem się w nicości. Ja jednak dla wygody nazwę je Sopot. Sopot był niegdyś częścią większej całości , był małą perełką wciśniętą między dwa wielkie miasta, w chwili którą opowiadam obydwa już nie istnieją. Sopot spękany i wyschnięty, tkwi pośród pustyni niczym rozdeptany pająk. Sięga w świat nitkami starych asfaltowych dróg, wiodących donikąd i zmurszałym molem , wiszącym ponad brunatnym piaskiem.Jego białe mury są przesiąknięte solą a zaułki nadal rozbrzmiewają echem zapomnianych fal.
- Podaj jeszcze puszkę - mruknąłem do Miśka , wyciągając zdrową rękę. Misiek otworzył oko i odburknął coś nieprzychylnie . Rzuciłem w niego pustą puszką, rozsiewając żółtawe kropelki.
- Ruszyłbyś się - jęknął Misiek - zbyt rozlazły by się naprawdę wkurzyć. Gdzieś znad pustyni zaskowyczała menada . Misiek wypiął puszkę z folii i pchnął ją , by potoczyła się do mnie po deskach.
Zawsze kochałem szczegóły , lubiłem opowiadać i wyobrażać sobie niestworzone historie. Wtedy w epicentrum pustynnego popołudnia, leżąc na spękanych deskach i pijąc piwo , pomyślałem sobie, że właściwie mógłbym to wszystko zmienić.

Doktor Swensen popatrzył na pacjenta. W sumie nie bardzo jest po co , pomyślał.
- Jego stan jest stabilny - powiedział do stojącej obok kobiety w wiśniowym żakiecie.- Od dwóch miesięcy żadnej zmiany - potarł wierzchem dłoni czoło.
- Uważa pan , że powinnam zgodzić się na odłączenie?- spytała patrząc na niego. Masz najbardziej zajebiste , zielone oczy jakie kiedykolwiek widziałem , pomyślał.
- Myślę, że taka decyzja mogłaby być przedwczesna. Mózg nie doznał poważniejszych uszkodzeń . Standardowa procedura przewiduje pięciomiesięczny okres oczekiwania.
Odwróciła się do leżącego i dotknęła jego czoła.
- Więc poczekamy...

Gdy nad Sopotem zapada wieczór , a menady rozzuchwalone ciszą zbliżają się do zagajników otaczające stare wille , lubię chodzić ulicą Główną, siadać pod krzywym domem albo szukać przygód w „Pod błękitnym pudlem” . Szelest cyprysów i kolory nadciągającego zmierzchu zawsze nastrajają mnie nostalgicznie. Z ostatniego piętra dziewiczej ruiny , Szklarz śpiewa „by wypić za lepszy czas”. Wokół chodzą ludzie, jaśni, smukli , o wielkich łagodnych oczach. Sączę ostatni łyk piwa , opierając się o jakąś fasadę i ciskam puszką na drugą stronę ulicy . A jednak mógłbym to zrobić inaczej.

Kobieta przychodzi często. Przesiaduje przy łóżku chorego, gładzi go po twarzy. Stan pacjenta nie ulega zmianie. Dr Swensen raczej nie widzi możliwości poprawy.

Dziś spadł deszcz. Strumienie wody spływały wartko Główną wymywając spod warstw pyłu różowy granit płyt. Teraz wszystko pachnie. Wiatr porusza liśćmi i słychać śmiech. Misiek prowadzi dwie panny , Kuchcik z kompanią kopie zapamiętale jakiś śmietnik w dół ulicy. Wieczór przechodzi w noc. Okna rozświetlają się kolorowo od żarówek i telewizorów. Idę pośród bawiących się ludzi . Ciągną mnie do „Kawiaretu”, bronię się dzielnie, dziś chcę być sam.
Menady zawodzą śpiewnie nad piaskiem . Koniec mola jest zapadnięty, trzeba wiedzieć gdzie stawiać stopy. Stoję i patrzę w mrok . Mam dziwne wrażenie , że jutro nadejdzie morze.

Dziewczyna o zielonych oczach siedzi w oknie. Jest pochmurny wieczór i na zewnątrz szaleje burza. W świetle błyskawic , nad lasem lecą w kluczu bojowe śmigłowce. W tle leci cicho „Icon” Paradise Lost. Szyba tłumi dźwięki z zewnątrz. Po policzku dziewczyny toczy się łza. Jutro odbędzie się ceremonia odłączenia . Delegacja Urzędu Miasta w obecności archidiakona i rodziny odłączy chorego od maszyny. Śpiączka zmieni się w śmierć.

Dźwięk wydawany przez fale jest niesamowity. Siedzę w piasku, tuż przy linii wody, bawiąc się muszelkami. Bose stopy obmywa mi woda. Od paru dni nad światem unosi się mgła, zrobiło się chłodniej . Wiatr igra wśród liści topoli i buków. Szklarz wyrzeźbił z własnej krwi nowe róże. Wolę nie wiedzieć z czego tworzy fiołki. Daleko widać sylwetkę ubraną na biało. Idzie w moim kierunku. Powoli kroczy po piasku.

Ceremonia jest jak zwykle patetyczna i gromadzi całą lokalną społeczność. Sala, korytarz nawet parking przed szpitalem. Pod sufitem krążą kamery transmitując na żywo. W końcu tak rzadko umieramy.
To koniec. Przemawia archidiakon i burmistrz. Ludzie kładą kwiaty na pościeli. Sędzia ujmuje wyzwalacz. Cichnie szmer rozmów, gdy podchodzi dziewczyna, pochyla się nad śpiącym i całuje go w czoło. Sędzia przekręca wyzwalacz, wszystko gaśnie. Jej oczy są tak bardzo zielone i błyszczą od łez...

...Jej oczy są tak bardzo zielone i błyszczące od łez. Stoi nade mną w białej sukni i patrzy. Podrywam się z ziemi. Dotykam dłonią jaj twarzy i całuję delikatnie w czoło.
- Nie warto płakać, wszystko można zmienić - mówię patrząc na wschód, gdzie w blasku wschodzącego słońca strzępi się znów gotykiem nieśmiertelny Gdańsk. Ona uśmiecha się , blask złoci piach , liście i fale, wyławia z mgły kształty budynków.
- Zawsze może być lepiej - szepczę gdy znika.

Myślę , że moja nauczycielka od polskiego była głupia. Oczywiście w tym wypadku mogę być stronniczy. Czuję jak ten świat mnie pochłania. Jak wsysa mnie dźwięk fal. Z dala dochodzi mnie śmiech i muzyka, pod ręką czuję ziarenka piasku , które miliony lat temu mogły być górami. Jestem pewien, ze ten nowy świat też ma swoich archeologów i podręczniki historii. Pełen jest teorii i dyskusji, co do sensu i woli. Rozpływam się w powietrzu, wiatr ponosi mój uśmiech. Tylko ja wiem , że istnieję tu zaledwie od tygodnia. Myślę że kiedyś, dawno, dawno temu było coś przede mną. Czuję ciepło i znajomy zapach, za niecałe dwie minuty moja główka pojawi się pomiędzy udami mojej młodej matki. Po raz kolejny, wszystko się zacznie od nowa. Zapominam już . Nic nie będę pamiętał. Będę żył długo, umierał, żył , dojrzewał i starzał, aż kiedyś, za 100, 1000, 10000 lat znowu wszystko odkryję, i... i...niepamięć zalewa mnie jak fala, fale morza na wilgotnym piasku plaży. Może było coś przede mną, ale ja tego nie pamiętam.
05.12.2003

Jaka tęsknota bardziej boli
za czymś konkretnym czy za
czymkolwiek
(Babuchowski)

sobota, 25 grudnia 2004

Obraz kochanki w kropli rosy


Nie pal za sobą mostów ,
ja je wysadzę gdy będziesz wracał.

Tiaaa, jak to mawia Nonko, która ostatnio wytrwale do mnie nie pisze. Jest wigilia, po rodzinnym obrzarstwie starsi osiedli przed telewizorem , a ja siedzę pijąc coś co nazywa się „Indian spice” i grzebię kijem w wspomnieniach.
Magnolia powróciła nach Polen i od razu zapytała mnie o Pannę Tyłeczek. Prostuję więc od razu nim po meandrach Miasta rozejdzie się jakaś krzywa wersja. Panna Tyłeczek mimo niewątpliwej urody i inteligencji jest epizodem tyle nieistotnym co niezręcznym. To rasowa famme fatale o mrocznej aparycji i bladej cerze , wykształconej po setkach roboczogodzin słuchania gotyku w zadymionych pomieszczeniach...
ona jest czernią i bielą
ona jest smutkiem i nadzieją
ona ostatnią bogów wybranką
moją sekretną siostrą i kochanką
(Closterkeller)
...choć ostatni wers chyba tylko w jej mniemaniu. Może nie jestem najpiękniejszy i najmądrzejszy , ale też nie jestem desperatem , który poleci z wywieszonym ozorem , za pierwszą piczką , która powie „chodź”.
Nienawidzę ram i stereotypów, zarówno tych ogólnych jak i osobistych, właściwych danej osobie. Jestem najprawdziwszym Polakiem, jeśli ktoś da mi puszkę z napisem „made by Pandora” i powie „nie otwieraj”, ja się zesram a otworzę. Panna T posiada urodę i kupę szmalu, ale musi też pojąć , że władza jaką jej to daje jest bardzo ulotna.
A wogóle to wesołych świąt potwory! Jestem makabrycznie przeżarty i z lekka skonsternowany , bo pytania Magnoli to był dopiero początek. Wszyscy, z którymi Łamałem się opłatkiem, życzyli mi rychłego małżeństwa. Pomyślałem sobie , ze to może jakiś matrymonialny spisek, ale potem zadzwoniła babcia z Mławy i wpadł wujas, i oni też .O Brutusie! Poczułem się z lekka przeterminowany.

czwartek, 23 grudnia 2004

La Isla Hermafrodita


Mamo co ty widzisz w takim nudnym filmie?
-Chrrrr...
-Aha.

Zmierzch, wilgoć pachnie dymem z kominów. Kończymy na plaży . TrzySzklaneczki odcholowała Miśka na skraj plaży, poza zasięg wzroku . I podryfowali razem jakiejś niedostępnej krainy szczęśliwości. Ja zostałem z Panną Tyłeczek. Byłem trzeźwy jak świnia, patrzyłem w niebo na Oriona i na księżycową ścieżkę w rozchybotanych falach. Siedziałem i marzyłem o jakiejś pieprzonej taksówce, która zabrałaby mnie dokądkolwiek. Pani Tyłeczek jest kobietą majętną rodzicielskim szmalem , a co za tym idzie „pewna siebie inaczej”. Jest także jak słyszałem kolekcjonerką męskich skalpów i wirtuozką pewnych niewidocznych mięśni. W chwili gdy toczyła się akcja , bohaterka nasza była absolutnie naprana i zachowywała się bardzo agresywnie, najwyraźniej gotowa uszczęśliwić mnie czy tego chciałem czy nie.
Może to głupie z mojej strony, ale dla mnie sex wiąże się nieodwołalnie z zaufaniem. Jestem dość paskudny z wyglądu, wzbudzam wręcz uczucia religijne , z okrzykami w stylu: O Boże! czy : Jezzzzu!, włącznie. Jeżeli zdaża mi się gdzieś, kiedyś , jakiś szybki numerek to w stanie absolutnego, promilowego wytłumienia rozsądku. Gdy wystarczająco wypiję zmieniam się w lodowato myślące zwierzątko, którego zachcianki zyskują na precyzji i skuteczności. Czyli inaczej zdaża mi się czasem zachować jak chuj i jeszcze cieszyć się z tego całego skurwysyństwa.
Tym razem zignorowałem wyraźne potrzeby mojej towarzyszki i ulotniłem się tam gdzie płomień gasnącej świecy. Podczas gdy ona klęczała w pierwszym, prawdziwym śniegu tego roku i klęła mnie na czym świat stoi.
Obudziła mnie przed piątą , określając mnie na drabinie bytów jako „jebanego impotenta”. Następnie zadzwoniła o 9 z koleżanką dodając coś niepochlebnego na temat moich koneksji rodzinnych, zdaje się było tam coś o owczarkach. O 12 przeprosiła. O 14 coś zabełkotała , akurat kopałem w drzwi, powiedziałem, że jestem bardzo zajęty i oddzwonię. Gdy oddzwoniłem dobiegły mnie dźwięki jakiejś indyjskiej muzyczki i tyle. Posłuchałem chwilę i wyłączyłem się. Miałem dużo pracy.
Po 16 zniosłem z ruchliwej ulicy potrąconego psa. Na numerze psiego pogotowia papuga poinformowała mnie o niewłaściwości wybranego numeru. Pies siedział na chodniku i krwawił.

wtorek, 21 grudnia 2004

Do you speak gnomish?


W świecie w którym gramy, kończy się jesień. Zakończyły się prace na polach i w sadach. Pierwsze śniegi uniemożliwią wszelkie wyprawy i działania zbrojne. To ważne , bo dolina stoi na krawędzi wojny domowej. Zima to tradycyjny czas rad i polityki. W Montermat zwołano radę , na której rody będą walczyć o ustalenie władzy centralnej, oczywiście są i tacy dla których król z podatkami i garnizonami armi jest tylko zwadą. A jeśli już koniecznie ma być król to z którego rodu , czy nawet rasy...
Sesja była rozbita. Zwierz zabierał na knucie do kuchni pojedyncze osoby. Ciągnęło się to godzinami. Co w takiej sytuacji mogła robić reszta naszej dzielnej drużyny? Otóż reszta drużyny nudziła się śmiertelnie, a jak wiadomo zdrowa nuda jest najbardziej twórczą siłą we wszechświecie.
Zaczęło się od tego , że Dan i Kłoso zaczęli rozważać wszelkie aspekty sytuacji, gdy dwa elfy, istoty : nieśmiertelne, wyrafinowane i estetyczne, zasiadłyby do zwykłej gry w bierki.
...nieee, ten sierpik nie pasuje mi do reszty kompozycji, zastąpmy go trójzębem , albo łopatką...
Następnie chwila w założeniu trwająca z miesiąc...
...Acha! wiem na co czekasz! Ale ostatnie trzęsienie ziemi było 300 lat temu...
Po bierkach przyszła kolej na szachy. Przez wiele lat elfy zasiadają do nieruszonej planszy i intensywnie się w nią wpatrują, każdy planuje swoje posunięcia na kilkadziesiąt ruchów do przodu. W końcu jeden wysuwa do przodu pion.A drugi: O ty! Poddaję się...
Ale to była tylko rozgrzewka. Nieopatrznie rzuciłem ideą , że moglibyśmy stworzyć ekipę niszczycieli światów. Niszczylibyśmy świat ,a potem ruszalibyśmy do następnego. Już po chwili projekt nabrał złowrogiego rozmachu. Prawdziwy pokaz absolutnej entropi dla początkujących. Chłopaki zaczęli prowadzić dialog hipotetycznych członków grupy, którego fragmenty z całym okrucieństwem tu przytoczę:

Brygada Niszczycieli Światów

-Wciskam ten guzik, zaraz wszystko zostanie zniszczone. Ha Ha!
-Ha Ha!
-Ej ! miałeś otworzyć portal
-Ja?
-No
-No dobra , ale dokąd? Ten świat już zniszczyliśmy, i ten , i ten, ten też. Został tylko ten z magmą...
-A magma wszystko tak fajnie niszczy hihi.
-Ej , zostało 10 sekund!
-Nastawiłeś go na 10 sekund?
-Nie , na minutę , ale się kłócicie...
zziiiiuu
-Co za zziiiuu?
-Wyłączyłem.
-Wyłączyłeś? To da się wyłączyć? Przyjdzie jakiś szmondak i wyłączy!
-Tak jest w księdze, „dajcie im jedną szansę”.
-Ale oni nie znają tego języka!
-Mogli się uczyć...

-Chłopaki! Mam coś nowego!
-Co to?
-NISZCZARKA!!!
-jak to działa?
-Włóż tu rękę...
-AAAAAAAAA!!!
-Dobra! Włożymy w to świat, i go zniszczymy...
-Dawaj łopatę!
-A co z wodą? Jej nie zniszczymy...
-Najpierw zamrozimy, a potem zniszczymy.
-Hura!
-Co hura?
Zniszczyłem niszczarkę...

-Co pan robi żeby żyć?
-Niszczę, preferuję światy.
-Jak panu na imię?
-Nazywam się Belzebub Diablos...

-Patrz, tu mamy zapisany limit okrucieństwa.
- Limit? Jaki limit???
-Ej , zniszczmy tę książkę!

-Gdzie to urządzenie?
-Ono samo się niszczy...
-Rewelacja!

-Ej , właściwie to gdzie my jesteśmy?
-Chyba w piekle.
-W piekle? Zniszczmy je!
-Taaak, nareszcie prawdziwe wyzwanie...

sobota, 18 grudnia 2004

...znam ten dżem od lat...


Puzzle

co tydzień kradnę trochę ciebie,myślę, zdejmując
ze swetra twoje włosy i układając je delikatnie
obok niebieskiej wstążki i małego , srebrnego wisiorka

w końcu zbierze się tego wystarczająco dużo, abym mógł
w którąś ciepłą , wiosenną niedzielę usiąść przy stole

i jak układankę ułożyć cię całą

(Czerski)

- O rany ! Co to?
- To jest właśnie to , o czym nie śniło się filozofom...
Znaczy, kurwa, nie pytaj mnie o to o 4: 32 w przejściu podziemnym. To przejście to też niezła historia, ale opowiem wam ją kiedy indziej.
Teraz próbuję znaleźć się w tym miejscu. Przebić się przez statyczne szumy nocy. Powrócić do właściwej rzeczywistości i wygasić wszystkie pozostałe w kącikach oczu. Pachnę kobietą. Ściągam ze swetra, błyszczący w świetle neonów, długi włos. Owijam go wokół serdecznego palca, żeby nie zgubić. Ona była jak zmierzch, miękka i aksamitna. Jej dotyk był jak powiew wiatru a głos miał głęboką barwę czerwonego wina. Oczywiście nie łudzę się, że byłem dla niej tej nocy czymś innym niż nową zabawką. Wymieniliśmy się numerami telefonów i skłamaliśmy, że zadzwonimy. Cóż takiego jest w tych , złych kobietach, że są takie wspaniałe?
Wczoraj miałem wystąpić na przesuniętym wieczorku Mandragory. Zlałem to szeroką strugą. W nocy dostałem smsa od Lenn, z gratulacjami za intuicję. Było kijowo a do tego ktoś robił straszne rzeczy z pomocą saksofonu.
Moja matka nie rozumie czemu włączam radio. Gdy jest sama czyta, pali i pije w ciszy. Ja odpalam muzykę zaraz po wejściu do domu, czasem nawet zanim zrzucę łachy. Odczuwam głęboką potrzebę wypełnienia powietrza dźwiękiem. Ciąży mi ten nieruchomy blok powietrza, zamknięty ścianami. Muszę czuć muzykę jak przepływa falami przestrzeń, jak drży na mojej skórze i w kościach.
Podałem matce śniadanie do łóżka. Dzień wokół rozwija się jak stalowy tulipan, z każdą chwilą zyskuje nowe elementy. Dawno temu ktoś napisał: Miłość to nie staw ,w którym znajdziesz swoje odbicie. Miłość to przypływy i odpływy. Ma też swoje rozbite okręty i zatopione miasta...Przypłynęło to do mnie po rozmowie ze Zwierzem. Gadaliśmy o Asi Od Zemst , która podobno wykrzywiła na zawsze M. Zwierz stwierdził , że pierwsza kobieta ma na faceta największy wpływ, odciska się na nim na całe życie. Nie odpowiedziałem, lubię i toleruję Aśkę , w tym przypadku nie potrafię być obiektywny, ale rozumiem to. I we mnie przecież zostało dużo z Goszkiej.
Kurcze, oczy mi się same zamykają. W sumie to miłe uczucie, gdy człowiek jest już tak zmęczony , że przestaje panować nad własnym ciałem. Nie trzeba myśleć , nie trzeba niczego kontrolować. Pozostaje słodka świadomość , że nie można nic na to poradzić, że to mięso zdradza.
Zaraz popełznę do kuchni i zrobię sobie wysokooktanową kawę do rozruchu reaktorów...
Przysiadam na chwilę na zimnej posadzce w kuchni. Obok paruje kawa a oknem wlewa się szary świt. Kulę się, jest mi kurewsko zimno, trzęsą się ręce. Rozcieńczona wódą krew spowija mózg różowymi mackami. Chce mi się uciec z tego świata...
...dzwoni telefon. To Marek, mówi że jedzie i może mnie podwieźć...

Każde ciało ma swoją duszę
Każda dusza ma swego robala
Każdy robal ma swe ciało
Każde ciało ma swoje potrzeby
Każda dusza i każdy robal

(Marzan)

czwartek, 16 grudnia 2004

Czy Bóg chciał mieć dzieci?


...w sercu dżungli leży miasto zbudowane przez tygrysy.Domy są zbudowane z ludzkiej skóry , rozciągniętej na rusztowaniach z ludzkich kości...
Ame- Sal

Świat mi się pieprzy. Wczoraj byłem nieinteligentną porcją schabu. Pokonałem ubezpieczalnię w krótkim boju spotkaniowym i pocałowałem na peronie dziewczynę wyglądającą jak mauretańska księżniczka, a ona chciała jeszcze raz.Jej głos miał taki tembr i barwę , że możnaby z nim uprawiać sex. Ostatnio piłem i wciąż nie mogłem się upić. Świat poraża mnie rzeczywistością. Zwężają mi się żrenice i kurczy mózg. Jest bardzo ciepło, na gałęziach pokazują się pączki a plaża jest idealną scenerią dla taniego wina. Horyzont się co prawda buja , za to jest szeroki. Fale cierpliwie polerują brzeg.
Awari stacza w domu wojny, Phantom , zamiatając płaszczem ucieka przed Awari, a może po prostu samą wizją Awari , którą wychodował sobie w głowie.Lenn jest miękka i pachnąca, snuje opowieści o światach zza horyzontu. Ja oglądałem ostatnio dużo filmów i udowodniłem , że Gerdę da się otworzyć drutem.
I tyle , ani mądrze ani zajmująco, Może to przez te święta...

***
Strzelaj,strzelaj, strzelaj
skurwysynu
twój świat to popielniczka
tak ci mówi Marylin Manson
nowy, stuprocentowy
amerykański antychryst
najnowszego tysiąclecia
taki
na jakiego sobie zasłużyliście
strzelaj skurwysynu
włóż lufę w usta
i naciśnij spust
nie codziennie możesz poczuć
smak własnego mózgu na języku
więc strzelaj skurwysynu!
to jedyna szansa zbawienia
w tym świecie
w którym nikt na nikogo nie czeka
i nikt na nikogo nie liczy
strzelaj
los skipuje cię o bruk

wtorek, 14 grudnia 2004

sobota, 11 grudnia 2004

Wyścigi tramwajów


nie jesteś myślą ani ciałem
jesteś wcieloną wolnością, jesteś światłem
(Attanasio)

Ponad 240 przejrzanych w czwartek blogów, 49 skomentowanych. Mój mózg pędzi z wyciem przez otchłań, wznosząc kurz na zakrętach. Zawsze wydawałem się sobie w miarę zwyczajny, tymczasem nikt nie pisze tak jak ja.W którymś perłowym meandrze najprawdziwsza kobieta pisze: niektóre wieczory są jak reklamy markowej kawy. Inna: ...Matka Boska vs Godzilla, oddano łącznie 111 głosów, z których jasno wynika , że Polacy nie lubią samotnych matek...Pluję sobie w brodę , że nie zanotowałem sobie nazw tych blogów. Będę ich szukał w czasie kolejnej wyprawy w górę cyfrowego Nilu. Naprawdę dobre rzeczy są dobre cały czas , a więc dr Livingstone jak sądzę?...
Siedzę nad strzępkiem papieru, słuchając „Dziewczyny bez zęba na przedzie” Kultu. Trzymam w ręku gorący długopis, para unosi się z rozgrzanej do czerwoności głowicy, na papier pada skwiercząca kropla tuszu. Czasem zastanawiam się , czy to ja piszę , czy to coś pisze mną. Długopis jest moją bronią pierwszego uderzenia w wojnie z czasem, ale niepokoi mnie możliwość, że broń w którą mnie wyposażono przewyższa mnie inteligencją.
Jeżeli istnieje Bóg, boski plan, jeżeli jest przeznaczenie, to wszystko istnieje potencjalnie. Wszystko zostało już zapisane. Bóg zna wszystkie wiersze , te które były i te które będą. Przyznaję że to deprymujące.
Podobno nie istnieje przeszłość, nie jest rzeczywista. To tylko zapis pamięci zdarzeń i chwil, które każdy z nas zapamiętał inaczej i inaczej zrozumiał. Nie istnieje też przyszłość, to abstrakcja , która może się zmienić w wszystko. Podobno istnieje tylko teraźniejszość. Wszystko co może się nam przydarzyć , dzieje się teraz.
Smęcę , wiem, ale to ta noc, ta muzyka. Lecę w górę odrzucając wypalone człony, robi się coraz mniej błękitnie, za to czerń roi się od gwiazd. Podobno to tylko nasze oczy. Podobno nie ma czerni. Gdybyśmy widzieli wystarczająco dobrze całe niebo płonęłoby światłem miliardów słońc.
Podobno, podobno...

czwartek, 9 grudnia 2004

...ognie nad rafinerią...


Laska obsługująca w herbaciarni
- Czy mam coś zabrać?
ja - weż mnie,weź!
ona - Do zmywarki?

Idąc do centrum wpadłem na pomysł. Przpływałem powoli przez granice dzielnic a ogień inspiracji wypełnieł błękitnym płomieniem komory spalania mojego umysłu nadając mi ciąg.Postanowiłem zagrać w "mój szczęśliwy numerek". stwierdziłem, że wystarczy zainwestować 50 zeta, wypełnić 48 losów i cieszyć się pewną wygraną. W końcu musiałbym trafić, a koszt losów w porównaniu z wygraną byłby nikły. Oczywiście zdawałem sobie sprawę , że to zbyt proste, że lotto by już dawno splajtowało przy tak widocznej bocznej furtce, Polacy to naród nieokiełznany i chaotyczny ale na pewno nie głupi. W rzeczywistości "szczęśliwy nr. to 5 liczb, lotto pokonało mnie po raz kolejny, ale I'll be back.
Jest ciepło, pojawiły się pączki na drzewach, zmierzch pięknie barwił nieliczne chmury i odcinał czernią kontory drzew i budynków.Urodziny Awari odbyły się w herbacianej atmosferze i w świetle świec, spokojnie i romantycznie w nagłych błyskach lamp cyfrówek.
Pojechałem potem na imprezę w wieży ciśnień i piłem taniochę pod ogromnym , miedzianym, pokrytym nitami zbiornikiem.
Marzan napisał mi "finito", ten to ma refleks.
Ostatno znajoma spytała kim chciałbym być w dalekiej przyszłości. Powiedziałem że inteligentnym czołgiem komtynentalnym. Pojazdem gąsienicowym o masie tankowca i wypchanym po szczyt szczytów uzbrojeniem .W samym środku tej jeżdżącej katastrofy, w słoju pływałby sobie mój wyizolowany mózg i uśmiechałby się złośliwie. Jeżdziłbym sobie nie zwracając uwagi na takie pierdoły jak góry, miasta czy potomkowie Leppera zaskoczeni na blokadach drogowych. A na koniec bym sobie oszalał...

wtorek, 7 grudnia 2004

Angeldust


to nie był kot
to potwór prawie
przywarł do świata
cień na czarnej trawie
lśniący jak Syriusz
mroczny jak grzech
litościwie przepuścił mnie drogą
mrucząc ”ty już wyglądasz jak pech”
*
Mąż szarpie żonę, wyrywa jej z ręki różę, którą dał jej jakiś zachwycony obcy. Rwie ją na strzępy i wyrzuca. Czy ma na ręce krople krwi gdy ucieka sam przed sobą torowiskiem? To co myślą o nim koledzy poeci daleko wykracza poza spis treści. Ja też chodzę po nocy. Przekraczam smugi wilgoci i czekam na śnieg , by wygładził kontury , wszystko przykrył i zabrał mi sprzed oczu. Wczoraj stałem na starym pasie startowym i patrzyłem w niebo na Oriona . Pokazuje się tylko zimą, staje nade mną na straży nieba. Kojarzy mi się z zimnem i wędrówką. dobrze się czuję w jego milczącym towarzystwie. Ostatnie słowa Janis Joplin brzmiały „to nic nie szkodzi”, potem butelka upadła i rozprysła się na milion iskrzących kawałków. Janis była straszliwą brzydulą, kiedyś zmusiła fotografa do rozbieranej sesji zdjęciowej, choć facet bronił się jak mógł...

Argh(K1) zawodził wiatr nad Długim Pobrzeżem , gdy powietrze przecięła łagodnym łukiem osuszona butelka, by rozbić się z trzaskiem o brunatną powierzchnię rzeki.

Argh(K2) stwierdził inteligentnie Kiszczak czując jak z gaszoną promilami świadomością nadciąga znieczulająca bezmyślność. Ruszył przez deszcz , z którego wypłynęła nagle mglista postać...

Argh(K3) wychrypiał pułkownik widząc jaj ocienioną długimi, jasnymi włosami piękną twarz. Zatonął na chwilę w zieleni jej oczu.”Kim jesteś?” - spytał. „ Motławą” - wyszeptała...

Nawet duzi chłopcy marzą o księżniczkach do ratowania.

załóżmy że zrozumiem
świata tego tykający mechanizm
czy przejdę wtedy na
chrześcijaństwo czy może satanizm?

sobota, 4 grudnia 2004

Grzybobranie z nagonką


Prysnąłem z urodzin babki. Z nieznanych mi przyczyn nie miałem ochoty pić wódki z ogłupiałym Jakubkiem i jego szalonym psem. Jakubek to pierdoła i domowy konfident a pies jest pierdolnięty i skacze.
Siedzę u Czarodziejki , za mną nabrzmiewa sesja. Zaraz zmienimy światy, w tamtym są za mną wystawione listy gończe.
Poza tym oglądaliśmy wczoraj w końcu "Resident evil", uwielbiam filmy, które dobrze się kończą.
W środę urodziny Awari, zebraliśmy się na prezent, szykujemy ciasta i polerujemy dobre słowa. Miejmy nadzieję, że Awari stanie na wysokości zadania i wyskoczy nago z szarlotki, by odtańczyć lambadę na stole.
I tyle, na koniec piosenka Szarańczy z Śiewcy Wiatru, którą przejął na własność brzeźnieński lumpenploretariat by śpiewać ją w pijane jesienne noce.

prochem i pyłem jesteśmy panowie
pijmy na umór nim nas zgarnie śmierć
przed naszym mieczem pierzchają wrogowie
rozpustne dziwki gładzą naszą pierś
Krew, krew, krew
wsiąka w ziemię
krew, krew, krew
naszym przeznaczeniem

czwartek, 2 grudnia 2004

Porno 3D


Goooooodmorning Wietnam!

Czwartek 2 grudnia, godzina 9.22. Rozpoczynam czwartkowy dryf blogowy. Gdzież dotrę dzisiaj? Kogo będę napastował? Jak będę wyglądał gdy skończę wieczorem? Na te i być może inne pytania odpowiedź możesz otrzymać już wkrótce! Daj mi swój adres a zapewniam cię, że moja wrodzona ciekawość zagna mnie w twoim kierunku. Co z pewnością rychło przypłacisz paranoją i stanami lękowymi. Zapraszam do wspólnej zabawy!
Wiadomości lokalne: Nasz miejscowy siewca nienawiści, już nie prałat Jankowski, który lubi od czasu do czasu całować młodych chłopców, plądruje właśnie Św. Brygidę. Podczas gdy Henio zapewnia sobie alibi leżąc w szpitalu i nie chcąc podać do publicznej wiadomości nazwy dręczącej go wstydliwej choroby, jego pomagierzy wynoszą z plebani komputery, srebra i stare, gdańskie meble. Ba! Zrywają nawet kandelabry ze ścian. Księża ślubują pokorę i ubóstwo, pana Jankowskiego trudno jednak uznać za księdza, czy też nawet za chrześcijanina.
Zatrzęsło się Podchale. Najpierw trzęsła się północ, teraz południe. Cały kraj z niecierpliwością oczekuje momentu, gdy zatrzęsie się środek i ziemia pochłonie Warszawę. Kolejny tekst Bajki będzie miał zapewne tytuł "Jestem w dołku".
Ostatnio Phantom i Magnolia zastanawiali się na ilu przyjaciół i znajomych mogę liczyć? Na 1,5% ogólnej masy, na szczęście jest to masa dość duża. Phantom wyraził także dezaprobatę dla niekonkretnej, jego zdaniem formy blogów. Stwierdził że "Nie lubi metafor". Nie zmienia to jednak faktu, że jeśli kiedykolwiek stanie się nieśmiertelny to właśnie dzięki tym metaforom, które czynią z niego bohatera opowieści. Bez nich pozostanie jedynie numerem statystycznym w wielkiej księdze historii ludzkości.
No i na koniec, w kioskach pojawił się magazyn porno z cd i okularami 3D. Wyobraźcie sobie tych wszystkich facetów siedzących w tych okularach i wykonujących przed sobą nieskoordynowane ruchy łapania...

sobota, 27 listopada 2004

2000 oddechów dla Magnolii


Wiem, że tam jesteś i jesteś smutna. Nie smuć się, w końcu jesteś jedną z tych osób, dla których oddycham. Czekamy na ciebie. Ta poszarzała Brema to taki Matrix, to takie noszenie okularów przeciwsłonecznych w środku nocy. Twoje oczy mają kolor naszego morza.
Jest takie miejsce koło stoczni. Stalowe schody i saudkowska ściana, na której spod opadającego tynku wyglądają nieznane gwiazdy. To splot. Tu na wilgotnej ziemi, na bocznicy miasta ludzie sypiają, piją, pieprzą się i opróżniają pęcherze. Tu też podgrzewają brąz i dają sobie w żyłę. Wszędzie leżą puste butelki, pełne prezerwatywy w cieniu z tyłu czai się stara kanapa. Odlewam się tam zwykle w drodze do centrum. Tam, wbitą igłą w ziemię, widziałem ostatnio strzykawkę z zamarzniętą krwią.
Na ulicy, którą mam za plecami mój kumpel urodził się w czołgu. Jego matka zaczęła rodzić na ulicy. Był Stan Wojenny, ani taksówek, ani karetki, chłopaki wciągnęli ją do czołgu i pognali środkiem Jana z Kolna w kierunku położniczego, nie zdążyli. Do dziś koleś lubi zapach spalin.
Wczoraj nad miastem powiewały pomarańczowe flagi. Megafony na ulicach grzmiały rewolucją, rozdawano przechodniom pomarańcze.
Był też światowy dzień AIDS. Jakieś ulotne dziewcze dopadło mnie i wręcza mi ulotkę. Spojrzałem na nią zbolałym wzrokiem i chrapliwie wyszeptałem „za późno”. Szkoda, że nie miałem kamery. Widziałaś kiedyś wybuch nuklearny z góry? Te rozchodzące się sferycznie pierścionki fal uderzeniowych? Tak przez moment wyglądały jej oczy. Myślałem, że wskoczy na latarnię.
Trafiłem w lotto trójkę. Poszedłem uczcić to czekoladą ze śmietanką. Spóźniłem się do kina 5 minut, skutkiem czego wkrótce potem stałem się właścicielem „Podróży z Herodotem” i najnowszego Cusslera. W domu zażerałem się ciepłym chlebem z miodem i czytałem, czytałem, czytałem. I to już, piękna Szarooka właściwie cała historia.

czwartek, 25 listopada 2004

Wciąż wypełniać tę ciszę


Szybka rada dla grubasów:
kradzione nie tuczy...

Wiatr był potworny. Jednym sprawnym ruchem, niczym niecierpliwy kochanek, zerwał z Brzeżna białą kieckę śniegu. Tramwaj, którym jechałem pochylił się pod ciosami na burtę, niczym tonący lotniskowiec. Wiatr gnał pośród roztańczonych drzew i strzępiących się dachów. Zgasły uliczne latarnie, w ciemnościach kładł się tylko miękko blask z okien. Ściany wibrowały pod naporem mas powietrza, rozpędzających się gdzieś nad Morzem Barentsa, szarpiącymi ośnieżone lasy i stalową płytę Bałtyku, budząc duchy Estoni i Gustloffa.
Wysoko na Niedźwiedniku, nadal leży śnieg. Pędziłem przez las przecinając białe plamy księżycowego światła. Gdy podchodziłem parę godzin wcześniej pod tą górę ,zauważyłem, że wszystkie ślady prowadzą w dół. Lubię kolor księżycowego blasku. Odczuwam go jako „właściwy”. Mógłbym przechadzać się w nim po srebrzystej trawie, jeżyłbym sierści mruczał rozkosznie. W domu przytknąłem twarz do zimnej szyby i czułem na niej uderzenia wiatru. Wieczorem rozmawiałem z Lenn. Mała nie lubi ciemnych ulic, gdy umierają latarnie, z tym śniegiem i lodem, czuje się jakby była ostatnim człowiekiem na świecie. To ją przeraża.
Dziś miałem czytać wiersze w Mandragorze, gdzie za wejście płaci się tyle ile wyrzuci się kośćmi, ale impreza okazała się wieczorkiem widmem i skończyła na kłótni organizatorów.
Szedłem błyszczącymi od wilgoci ulicami, dwóch kloszardów idących zna przeciwka pozdrowiło mnie „cześć ziomek”. Teraz mam przynajmniej jakieś pojęcie o własnej prezencji. Od razu poleciałem zagrać w lotto. Obejrzałem też sobie mór mordercę. Kobietę zabił padający mur kościelny, czekał na nią ze 200 lat.
W Aktorach Awarii prosiła bym się na nią nie irytował, powiedziałem, że to tak ogólnie, ale ona siedzi najbliżej. Void powiedziała, że nie lubi być całowana w ucho, Robak przybył z książką Kinaga „Jak pisać”. Tau przybyła z Laysami i pobliźnionymi rękami typu „kot najlepszym przyjacielem człowieka”, w końcu objawiła się też i Lennonka, czerwona i postrzępiona. Twierdzi, że jej inspiracją byli Jacek i Placek z kultowego serialu o marchewkowym polu. Phantom, ciągle jeszcze tutaj, opowiadał jak to wczoraj przytulił się do butelki koli i zasnął, chyba brakuje mu jakiś obłości.
Księżyc tańczył z chmurami, długo stałem na przystanku...

wtorek, 23 listopada 2004

Ciapek szuka kolca


Piękna zima. Zdążyłem sobie poodśnieżać, jaja przymarzały mi do ud na przystankach a słońce pięknie skrzyło się w świeżym śniegu. Ale powrócił wiatr. Przyniósł ze sobą deszcz ze śniegiem i ciepły front. Wraz z nim przybyła stara, dobra znajoma, przez autochtonów znana bliżej jako breja.
Breja jest zjawiskiem totalnym, jest wszędzie. Wypełnia świat po brzegi, jest nawet w powietrzu. Siedzę właśnie u Ciapka i zastanawiam się czy nie ochrzcić moich butów. Jeden nazywałby się Titanic, drugi Lusitania.
Wpadłem dziś do sklepu Awari, liczyła właśnie coś w panice przed przybyciem szefostwa i wydawała z siebie nieartykułowane dźwięki.
Cóż, miałem nie smęcić, bo to denerwuje Lenn, ale o tym napiszę. Wpadła do nas z dawna niewidziana znajoma matki. Trafiła gdzieś na moje wiersze i teraz się zachwycała. Mój ojciec dostał szału, ponieważ nie jest to sukces jakiego by po mnie oczekiwał. Trochę to schizofreniczne gdy rodzic wścieka się na dziecko za osiągnięcia.
Dlatego muszę się stamtąd wydostać, mój dom to pijawka.

Dobra, wyjdźmy z tych oparów surrealizmu i wróćmy do rzeczywistości. W rzeczywistości Ciapek dał mi czerwoną pigułkę i szuka kolca.
Na koniec pytanie. Wiecie na co najczęściej umierają dzięcioły? Na wstrząs mózgu.
Czego wszystkim dzięciołom życzę z całego serca.

sobota, 20 listopada 2004

Pożeracz chmur


wspomnienie o tobie
przechowam w bibliotece pamięci
między stroną piątą
i szóstą tomy trzeciego
księgi dnia dzisiejszego

Aube

Prawdziwy jesienny sztorm, rwący dachy i zabijający ludzi. Wiatr chłoszczący wodnym pyłem twarz. Rozpylone fale mieszające się z łzami wyciśniętymi z oczu. Sól do soli. Jaką niesamowitą frajdą jest stać na brzeźnieńskim molu, krzycząc z całych sił w każdy kolejny podmuch. Fale wynurzające się nagle spomiędzy desek pod nogami, wyrastające z niczego do kolan. Grzywacze przewalające się przez wydmy i walące z impetem w okna i ściany, toczące się z pluskiem po brukowanych ulicach. W takie dni można iść na koniec świata by latać. Wiatr pędzi kilometrami ponad spienioną zatoką, aż uderza w skarpę i kieruje się nagle do góry. Można się na nim położyć, a on utrzymuje człowieka w powietrzu pod niesamowitym kątem.
Czy wiecie, że od wojny poziom Bałtyku podniósł się o 60 cm? Z roku na rok jest mniej plaży, w 3city były już akcje dowożenia piasku na plaże, prawie jak w tym kawale o komunizmie na pustyni. Do końca 21 wieku poziom morza ma się podnieść o 2,5 metra. Za 1000 lat Brzeżno może być już tylko wspomnieniem spoczywającym gdzieś na dnie. Atlantis Gedanenzis, sterty betonu pośród wodorostów, łachy piasku wędrujące po asfalcie, zmurszałe kadłuby tramwajów. Rany! Ależ bym chciał to zobaczyć.
Ostatnio leciało „12 małp”, z samą boginią kiszczaków Madalene Stowe. Gdy pierwszy raz zobaczyłem ten film napisałem o nim wiersz.
Następnego dnia wiatr ucichł i wszystko zamarzło. Ulice się zeszkliły a ziemia skamieniała, wszystko zamarło w oczekiwaniu. Około 13 w zupełnej ciszy, z południa nadciągnął front żółtych chmur i na ziemię runęła ściana białych płatków. Pierwszy śnieg, trzeba pomyśleć życzenie. Pomyślałem, za oknami wirowała biel, jak z filmów Mamoru Oshi. Jak to kiedyś ktoś napisał, można by pomyśleć , że w niebie nastał pomór na anioły.
Gdy szedłem do Void nagły podmuch wiatru otworzył bramę w niebie. Chmury rozsypały się na dół i na boki, a na ziemię wylał się lodowaty błękit zmierzchu. Coś zapewne przybyło, i teraz myśli o usunięciu świadków.
Oglądaliśmy nową” Masakrę piłą mechaniczną”, a potem coś jeszcze głupszego. Mówiłem o martwych rzeczach po Goszkiej, które trzymam gdzieś ukryte, o koszulce, w której zwykle u mnie spała, a którą trzymam wciąż dla zapachu. Opowiedziałem historię pewnego pocisku.
Wracałem powoli, żeby się nie poślizgnąć. Zamarzły mi oczy...

czwartek, 18 listopada 2004

...człowiek jest bronią inteligentną...


Wczoraj piłem na pusty żołądek. Dziś obudził mnie gwałtownie radiobudzik. Na trójce leciało coś psychodelicznego, za oknem panował apokaliptyczny półmrok kłębiących się chmur, całość rozświetlały co chwila błyskawice...Piekło! Obudziłem się w piekle!
Teraz bujam się sennie nad klawiaturą, łepetynę wypełnia mi ołów a po języku wędruje 10 tysięczna armia beduinów w przepoconych skarpetkach.
Wczoraj pożegnałem wyjeżdżającą przyjaciółkę. Było ciemno i bardzo zimno, pomachała z autobusu. Potem trafiłem pod dach, w okolice pełnych szklanek. Otoczyły mnie słowa i mnóstwo zdjęć. Lenn przyszła ale była jakaś nierealna i miała gorzki smak. W tym miejscu pojawia się myśl, że smak i odczucia związane z daną sytuacją są w nas, a więc mówią o nas w danym momencie. Aube opowiadała jak to jest być człowiekiem korporacji. Mówi, że pracują tam głównie ludzie przed trzydziestką. Stwierdziłem ze strasznym uśmiechem, że pojawia się pytanie co się dzieje ze starszymi? Wyraziła pogląd, że są oni rozpuszczani w tej wielkiej puszce stojącej przed firmą. Skonfliktowałem się też z dawnym przyjacielem w sumie, przyznaję ze wstydem, celowo. Memento odpływa coraz dalej od realnego świata i właściwie jedyna możliwa jeszcze między nami forma kontaktu to awantura. Może być też tak, że to ja odpływam od rzeczywistości, wtedy zapewne płyniemy w różnych kierunkach.
Poza tym narysowałem jedną z moich fantazji seksualnych w formie komiksu. Nie wiem jeszcze co z tym zrobię, może spalę a może wyślę babci.
Śniło mi się dziś, że po osiedlach goni mnie kanar, był śnieg i lód, żaden z nas nie mógł biec. Szliśmy więc szybkim tempem. Kluczyłem żeby go zgubić i w końcu ukryłem się pod ścianą bloku w którą wmurowane zostały wielkie płyty nagrobne. Potem przyszło przebudzenie i było już tylko gorzej.
Jest szaro i leje a mój mózg mówi mi, że chce położyć się na plaży jak wieloryb i wydać z siebie ostatnie tchnienie, ale nie jestem smutny. To tylko tak wygląda, jestem po prostu bardzo zmęczony.

poniedziałek, 15 listopada 2004

Nigdziebądź



Wieczorem grzaliśmy wymarznięte kości w herbaciarni. Dogoniła nas tam Asia Od Zemst, która dopadła mnie przez telefon wychodząc z kościoła. Mówiąc że wychodzi z kościoła, prosiła bym się z tego nie śmiał. Asia była kiedyś szmatą. Kurwiła się i ćpała. Nie ma halucynogenu, o którym nie potrafiłaby wygłosić opinii. Dalej ćpa, ale teraz ma w sobie siłę i wolę by z tym walczyć. Jej walka jest beznadziejna, na opóźnienie, ale myślę, że gdy będzie w końcu umierać, będzie umierać jako człowiek
Asia jest poetką i masażystką. Studiuje i prowadzi stworzoną przez siebie grupę poetycką. Wystawiają wiersze w formie przedstawień z muzyką. Jakkolwiek Asia się skończy uważam ją za osobę cenną a jej życie za sensowne.
Pogoda była dziś piękna, niebo jasno błękitne, powietrze przejrzyste a słońce ostre jak brzytwa. Po tygodniu byłem zmęczony i uczciwie zamierzałem przepić ten dzień z Krzyśkiem i Meave na szczycie Góry Gradowej. Dopadło mnie jednak „fatum”. „Fatum” ma związek z Phantomem i Magnolią, polega na tym, że oni gdzieś jadą, a ja nagle, w bliżej nieokreślony sposób, jadę z nimi.
Magnolia urwała się na tydzień z Bremen i Phantom przyssał się zaraz do niej jak pijawka. A ja wróciłem nagle do rzeczywistości w złotym sejczento, prowadzonym przez Malwinę, a mknącym nieubłaganie w kierunku Koszwał.
Słońce wydobywało kolory i idealne kontrasty. Phantom latał po polach z aparatem, a ja rozmawiałem z Magg. Ruszyliśmy „szlakiem domów podcieniowych”, a Malwina umknęła sejczento odcinając drogę ucieczki.
Żuławy są płaskie jak patelnia, stworzone i dopieszczone przez człowieka przez setki lat. Cały kraj robi wrażenie udomowionego i z pozoru nudnego. Świetne miejsce na jazdę rowerem, albo długie, ciągnące się kilometrami rozmowy. Najbardziej podobały mi się wioski i osady. Zasiedziałe i okrzepłe w miejscu, budzą pewien rodzaj tęsknoty za stałością i własnym miejscem. Drogi ułożone z polnych kamieni, stare cegły, poewangelickie kościoły i szpalery rosochatych drzew. Tu domy mają po 200 lat.
Zachód słońca był absolutnie perfekcyjny. Oblepił wszystko krwawym blaskiem i wyciągnął po ziemi nasze cienie. Nadszedł i przeniósł nas westchnieniem przez granicę zmierzchu.
Zmarznięci i oblepieni rzepami piliśmy herbatę przy drodze czekając na busa. Snuliśmy rozmowy o przyjaźni, miłości i fizjologii. W przeciwieństwie do kobiety, goły facet wygląda raczej zabawnie. W tym kontekście umieściłem swoje odchudzanie. Nie zamierzam wyglądać śmieszniej niż to konieczne, no i pragnę pozbyć się wreszcie cycków.
Magnolia zaś używała sobie na penisach (jakkolwiek by to zabrzmiało). Stwierdziła, że są to twory śmieszne, niewydarzone i niedopracowane konstrukcyjnie. W pewnym momencie spojrzała na mnie i pyta „a jaki jest twój?”. Zaproponowałem żeby sama sprawdziła.
Sennie mruczał silnik. Najpierw zza horyzontu buchnęły płomienie rafinerii, potem stopniowo spoza wzgórz wypłynęło miasto milionem świateł. Z ulgą poczułem beton pod nogami. Lubię plener, ale jestem stworem miejskim, moja poetyka krąży pośród ścian a żyłami płynie asfalt.
W herbaciarni tematy były raczej drastyczne i nie z tego pachnącego świata, ale pasował nam ten kontrast w ciepłym, otoczonym nocą pomieszczeniu. Zakończyłem wieczór czekoladą z bitą śmietaną i pojechałem do domu na stopniu zatłoczonej trzynastki, nie myśląc o niczym.


sobota, 13 listopada 2004

Od wszystkich wyjątków istnieją wyjątki


Noc opadła na miasto jak czarny kir. Blade skrzydło elektrycznej łuny rozsnuwa się nad centrum. Ludzie wyciekają z żył ulic, zamiera puls ulicznych sygnalizatorów. W oknach rozjarza się pastelowy blask telewizorów, tu każdy włącza własny świat.
To co nazywamy rzeczywistością, na noc umiera. Pojawiają się kieszonkowe światy i światki, na te kilka godzin przestajemy być społeczeństwem i dzielimy się na jednostki. Przez dwa dni i dwie noce wędrowałem przez meandry miasta, pozwalając nieść się przez zaułki i obijając o kamienie ścian. Mam teraz mokro i zimno, śmierdzę wysiłkiem i zmęczeniem. Jestem zmęczony przez wiejące wiatry i ludzi, spowijany przez trupy liści. Jestem też szczęśliwy. Tańczy we mnie kipiąca euforia, na granicy orgazmu, jestem pełen światła, które przelewa się przeze mnie falami. Uwielbiam tę dotkliwość życia, nawet złe rzeczy nie są zwyczajne.
Można wyobrazić sobie wykrzywione w szalonym uśmiechu usta Pipshow, zapach włosów Bajki czy ten diabelski błysk w oczach Aube. Można odpalić sobie złoty strzał przez słuchawki. „Epic” Faith no more, „My girlfriends girlfriend” Type’o Negative, Tiamat „Deeper kind of slumber”, lawinę Theriona czy wibrujące „Dziewczynę bez zęba na przedzie” i „7 lat później” Kultu.. W ciemności palę świece i waniliowe kadzidełka. Wyciągam się na podłodze, pocierając się jak kot o dywan i meble. Moje tętnice wibrują muzyką a serce eksploduje w piersi przepełnione radością. W takie noce jak dziś nie potrafię się nie uśmiechać. Czerwony Vermut, cierpka Sofia, herbata „Róża Królowej Zofii” i cynamonowe ciasteczka.
To co mam w głowie wydostaje się na zewnątrz, wylewa się przez okna i uderza w Brzeżno. Tłoczy się pośród bloków i miesza ze stalowymi falami Bałtyku. Wsiąka wraz z ciszą pomiędzy lotne ziarnka piasku. Uderza o gotyckie wieże miasta.
Wierzę w jesień, wierzę w deszcz, wierzę w Boga i Boginię, wierzę w siebie i dziękuję za ból i wspomnienia. Za światło i radość, dziękuję, dziękuję z całego serca za przyjaciół i życie. Za to że czuję i za ten najpiękniejszy ze światów.
Tak po prostu...

czwartek, 11 listopada 2004

A ona przyjdzie jak Shally Webster do Ericka Dravena...


Wędrowałem przez mglisty świt w kierunku Wieży Myszy, w której byczy się dziś Zwierz ze Stworkiem, korzystając z niepodległości. Nie miałem notki ani na papierze ani w głowie. Możecie więc spokojnie założyć, że właściwie nie wiem o czym piszę.
W każdym razie wędrowałem wzdłuż rur ciepłowniczych, a na nich w listopadowym chłodzie siedziały koty. Pojedynczo, parami i stadami, patrzyły na mnie jak przechodzę. Niektóre miauknęły na powitanie.
Na granicy Glattkau jest tunel ciepłowniczy. Jest stary, popękany, idzie środkiem łąki nad potokiem i zieje z ziemi dziesiątkami dziur. W tym tunelu zimą mieści się miasto kotów. Zimą są ich tam setki, na kilometr wokół niosą się stłumione ziemią kocie głosy, nocą w ciemnościach śledzą cię dziesiątki świecących oczu.
I na koniec, skoro już jesteśmy przy kocich sprawach, zaproponowano mi udział w "Wolnym Mieście" największej imprezie poetyckiej Pomorza. Zaproponowałem Lennonkę, Babuchowskiego ze śląska i Pipshow. Sam raczej odmówię, w obliczu tłumu rozsypuję się jak domek z kart, moje ostatnie występy pozostawiły mi po sobie posmak goryczy. Może po prostu niektóre rzeczy brzmią nieźle tylko w ciszy własnego umysłu. Ekshibicjonizm przed mikrofonem miażdży mnie. W świetle reflektorów duszą kurcz mi się i marszczy.
Do tego jeszcze myślę tak sobie, nad tą herbatą jabłkowo-cynamonową, że trudno jest kochać zamężną kobietę, nawet miłością braterską.
Zgoryczony więc i zamglony z lekka, drapię się po czarnym grzbiecie i miauczę na dowidzenia...

wtorek, 9 listopada 2004

Czy Jezus był chrześcijaninem? Czy Marks był marksistą?


Oglądałem wczoraj Godzillę. W sumie jest to najnudniejszy film Emmeriha, ale i tak entuzjastycznie kibicowaliśmy z ojcem potworowi, gdy zgryzał amerykańskie śmigłowce i deptał amerykańskie czołgi .Też bym deptał, gdybym tylko mógł. Brakowało nam tylko zbliżeń twarzy.
Swoją drogą czy zauważyliście, że w całym filmie , w którym 250-cio metrowy potwór , ważący tyle co dobry tankowiec i biegający raźno po zatłoczonych ulicach metropolii , nie widać ani jednego cywilnego trupa?
Giną tylko ci, którzy powinni zginąć, czyli Francuzi. To zresztą też jest ciekawe. Japończycy nakręcili Godzillę jako oskarżenie przeciw amerykańskiej zbrodni użycia broni nuklearnej. Przebudzony przez wybuchy bomb atomowych potwór, był odpowiedzią natury na wyzwanie rzucone przez ludzkość i wielkim, chodzącym i raczej nie dającym się przeoczyć wyrzutem sumienia.
Amerykanie, jako naród tak niezwykle inteligentny, że wybrał Busha na drugą kadencję, nie przejeli się zbytno i przerzucili pałeczkę na bogu ducha winnych Francuzów. To pewnie kolejny punkt w walce ideologicznej z Francją, kolejny po zmianie nazwy frytek z „francuskich” na „frytki wolności”. Dodam tylko, że „frytki francuskie” to wynalazek Belgów.
Awari zgrała mi wszystkie brakujące albumy Łez. Teraz siedzę nad risotto i syczę pod nosem ...jestem jaka jestem lala... Kto nie słyszał jak śpiewam ten nie zdaje sobie sprawy z grozy zjawiska. Dziś zdejmę Awari z miasta i powędrujemy szlakiem zerwanych mostów.
A poza tym jestem obrażony z matką. Wlazła mi w nocy w niedzielę do pokoju i bez żenady sięgnęła w miejsce gdzie trzymam flaszki ojca, ukryte zresztą przed nią. Doskonale wiedziała gdzie szukać, co dobitnie świadczy o tym ile wypraw badawczych musiała przeprowadzić wcześniej. Byłem jednak szybszy i łyskacz z winem na święta od dawna ukryte były już gdzie indziej. Stało tam za to moje wino, które dostałem w prezencie od Void. Chwyciła butelkę i zdecydowanie zażądała „proszę mi nalać”, takim tonem jakim zwykle pijane kobiety wkurwiają facetów. Ja wiedziałem o co chodzi, jeszcze zanim stanęła w drzwiach, odmówiłem. Zaczęła wyciągać korek. Krew mnie zalała. Poczułem potężną chęć by chwycić ja za ten pomarszczony łeb i walić nim o futrynę, aż wytryśnie ten zamarynowany mózg. Zamiast tego chwyciłem ją za ręce i odebrałem flaszkę. Wcisnąłem korek a ona wściekła się i rzuciła z płetwoczynami. Sparowałem ciosy i skomentowałem adekwatnie jej zachowanie w słowach prostych a kafelkarskich. Teraz się do mnie nie odzywa. Cóż może jestem wredny i źle wychowany, ale o to może już mieć pretensje tylko i wyłącznie do siebie.

sobota, 6 listopada 2004

Planetarna kołysanka


W nocy uderzył sztorm, szarpiąc miastem. Strugi deszczu chłostały ulice i bębniły w okna. Wiatr szarpał konarami drzew i wirował z liśćmi. Popatrzyłem na to wszystko, wyrwany ze snu. Potem nakryłem się cieplutką kołderką i uśmiechnąłem błogo. Boże! Jakiż ja czasami jestem szczęśliwy. Rano usmażyłem sobie babę od mamy Awari. Zrobiłem jak zwykle śniadanie dla matki i zaniosłem jej te „ drobno pocięte” kanapeczki do łóżka razem z herbatką. Wczorajsze nakłuwanie dziąseł i końska dawka szałwi złamały chyba chorobę. Zaraz pójdę na dół myć klatkę i zacznę cosobotnią sztafetę sprzątania. Na razie jednak siedzę nad parującą Early Grey, słucham ścieżki ze Shreka2 i kończę kolejny tom o Drizztcie. Wiatr od okna pachnie wilgocią i przestrzenią.

Pełnia

coś jak ucieczka ponad nami
księżyc tak nagły że aż ostry
dachy miesięcznym blaskiem krwawi
zawadza o girlandy mostów

już noc a ty spieczone wargi
coraz to dalej niesiesz sennie
w korytarz ulic dla zabawy
zbieram z chodników twoje cienie

Michał Piotrowski
„Luna”

czwartek, 4 listopada 2004

Diaboliczny smerf (copy right by Lennonka)


Przełączam na ZDF, a tu Syrenka Ariel walczy z tyranozaurem. Coraz bardziej skomplikowane te bajki: Reksio contra Godzilla, Bolek i Lolek na tropach Pikaczu itd. A może to ja już jestem taki stary?
Miało być o święcie zmarłych , ale wszyscy piszą o święcie zmarłych , napiszę więc o cmentarzu.
Jest taka dzielnica miasta , gdzie od średniowiecza były huty. Wytapiano tam stal, ołów a przede wszystkim srebro. Do dziś miejsce to nazywa się Srebrnikami tudzież Srebrzyskiem.
W Srebrzysko wlewa się od strony łańcucha zaporowego, jęzor lesistych morenowych wzgórz. Te właśnie wzgórza obsiadł nasz największy cmentarz. Pośród stromych gęsto porośniętych lasem stoków wije się wychodnikowana dolina. Gdy idzie się nią w święto, spośród drzew spływa w dół mgła i dym podświetlana przez tysiące świec. Świece widzi się nawet w ciemnościach 80 metrów wyżej. Wzgórza płoną a my idziemy doliną jak przedsionkiem piekła. Albo jakimś niesamowitym miastem, którego okna wychodzą na tamten świat. Palą się światła, więc mieszkańcy są zapewne w domu.
A wracając do ponurej rzeczywistości, jak co jesień rozbolały mnie zęby. Mam 5 nerwów na wierzchu i zapalenie okostnej. Boli mnie każdy oddech i aktualne chcę umrzeć.
Na szczęście jutro idę napastować Awari, obiecano mi babę ziemniaczaną. Świat jest piękny w swych przejawach a każdy ból się kiedyś kończy.

sobota, 30 października 2004

... jedynym napędem myśl jest powodem...


W czasie Zimnej Wojny amerykanie przez cały czas utrzymywali w powietrzu 25 B- 52 Stratofortess. Samoloty leciały do określonego punktu, gdzie otrzymywały drogą radiową rozkaz powrotu i zawracały, mijając się w drodze powrotnej ze zmiennikiem, i tak cały czas przez kilkadziesiąt lat. Z kolei sowieci w swojej doktrynie obronnej przewidywali natychmiastowy nuklearny odwet w wypadku gdyby samoloty przekroczyły „punkt bez powrotu”.
Zawsze mnie zastanawiało, co by się stało gdyby np. w amerykańskim centrum łączności zabrakło nagle prądu.
Wczoraj idąc z Awari brzegiem morza opowiadałem jej jak w poniedziałek musiałem ominąć park w Glattkau, bo kręcili tam „Wróżby kumaka”. Ona skręciła do domu a ja w minutę później wypadłem zza winkla wprost na sztuczny cmentarz. Na polance pośród drzew ustawiono sztuczny mur i sztuczną bramę, pośród sztucznych nagrobków przechadzali się ludzie jak turyści w środku snu. Zastukałem w jedną z płyt nagrobnych, wyglądających jak marmur. Odpowiedział mi głuchy odgłos płyty pilśniowej. Ciekawe czy w poniedziałek ktoś postawi tu prawdziwe świeczki.
Rano SMSowała Bajka, że znalazła liść i kocha mosty. Muszę jej kiedyś pokazać trasę Weissera i 7 zerwanych mostów. Porwałem pod pachę Awari i dokonaliśmy rajdu po antykwariatach Whitetown. Po drodze prezentowałem jej jak działa „Mechanika przypadku w moim przypadku”, czyli jak intensywnie splata wokół mnie swe nici los. Nad pysznościami w Stefance spreparowaliśmy dwie kartki. Jedną do Magnolii w Bremen, drugą do dzikiej niewiasty, dla której świat stał się ostatnio trochę za ciasny i niedopasowany. Może nie trzeba było prać?
A dzisiaj mój dom rodzinny znów wyciągnął leniwie wielotonową mackę i napierdalał mnie po grzbiecie aż trzeszczało. Od poniedziałku straciłem 6 kilo, jeszcze 8.
W radiu podali właśnie, że policja złapała dziesięcioletniego chłopca jak wiózł samochodem swojego pijanego ojca.

piątek, 29 października 2004

Przepełnia


W parku Yellowstone jest leśnik którego 7 razy uderzył piorun. Ostatnim razem gość nawet nie wyszedł z domu, wyjrzał tylko ostrożnie przez drzwi. Tylko wychylił się spod okapu i JEB!!!
Podobno Bóg ma specyficzne poczucie humoru i niezwykłe wyczucie czasu.
Wczoraj gdy wracałem przez ciemność i spadające liście z pełnego wiatrów nieba spadł gołąb. Upadł z metr przede mną. Skrzydła miał rozłożone do lotu, nie było krwi, tylko krople deszczu na błyszczących piórach. Stanąłem nad nim i patrzyłem przez chwilę. Potem dałem nad nim kroka i odszedłem w ciemność.

czwartek, 28 października 2004

Gdzie autorzy słowników sprawdzają poprawność słów?


Wszyscy jesteśmy uwarunkowani społecznie w sposób, którego nie zauważamy. Czytałem ostatnio coś o szpitalach i nagle uświadomiłem sobie, że jest we mnie przekonanie, że moja starość i śmierć będą związane ze służbą zdrowia. Co więcej stwierdziłem, że jestem pewien, że z czasem trafią tam absolutnie wszyscy. To jest już podświadome, „ my wiemy”, że każdy zachoruje, będzie brał leki i umrze pod kroplówką. Wszyscy boimy się, że umrzemy wśród zapachu Lizolu. I to jest normalne. Ale to nie jest normalne. Przez tysiące lat tylko niewielka grupa ludzi mogła pozwolić sobie na opiekę lekarza. Reszta żyła swoim rytmem i po swojemu umierała. Ludzie żyli i nie wierzyli w choroby. Bali się zarazy, choroby były częścią życia a starość czymś zwyczajnym, czego nie trzeba było leczyć. Dziś wszyscy „wszyscy wiemy”, że będziemy chorzy, wręcz zdajemy się tego wyczekiwać. Zastanawiam się czy to przekonanie jest konieczne czy zaprogramowane, bo przecież przez ogromną większość czasu większość z nas jest zdrowa i na pewno istnieją ludzie, którzy umierają po prostu ze starości. Myślę, że wmówiono nam chorobę. Na większość dolegliwości nie zwrócilibyśmy uwagi, ba! sporej części dolegliwości w obecnych warunkach, w ogóle byśmy nie mieli, gdybyśmy się ich specjalnie nie doszukiwali. Jesteśmy gatunkiem hipochondryków.
Za godzinę wychodzę demolować mieszkanie Void. Nie licząc się z niebezpieczeństwem pozwolono wkroczyć mi tam z narzędziami...Buhahahaha!!! O ludzka naiwności ...
Świat spowija gęsta mgła, przez którą wędrują cienie drzew i budynków. Kulczyk zachorował i poleciał leczyć się do Stanów. Teraz Giertych potrzebowałby wizy, aby go dopaść. Lenn i Marzan obiecują mi rytualne morderstwo za to co tu o nich wypisuję. Dobra, komu w drogę...idę przyszykować robocze ciuchy...

wtorek, 26 października 2004

Nie będzie bohaterem ten kto myśli o konsekwencjach


Jakby się tak zastanowić to jesteśmy jednym, wielkim układem pokarmowym, z dość przypadkowo doczepionym mózgiem. Ręce, nogi, oczy właściwie wszystko co mamy służy lokalizacji i zdobywaniu pokarmu. Jedyna pocieszenie jest takie, że całe to oślizgłe badziewie działa na rzecz mózgu. Głoduję trzeci dzień. W sumie ze złośliwości. Muszę drastycznie schudnąć w krótkim czasie, żeby powkurwiać ojca. Niektórzy palą, inni piją, ja gdy się denerwuję - żrę. Ostatnio byłem bardzo zdenerwowany.
Głód wyczynia niesamowite rzeczy z moim ciałem. Nie zdajecie sobie sprawy ile energii wymaga trawienie. Jestem wyładowany energią po brzegi, jakbym był na spidzie. Widzę wyraźniej, czuję się lżejszy i jakby dłuższy. Poruszam się płynniej. Jestem pewniejszy siebie i ciągle w lekkiej euforii. Uśmiecham się do świata po swojemu a on się trzęsie. Czuję się jak drapieżnik.
Do tego węch. Jakiś czas temu fatalnie połamano mi nos i na co dzień nic przez niego nie czuję. Teraz potrafię wyczuć piekarnię z 2 kilometrów. Pławię się w nowym zmyśle, rozkoszuję się nim. Kawałeczek świata, który dotąd nie istniał.
Pogoda jest miękka i leciutko przymglona. Przyroda umiera z klasą, skrząc się w słońcu kolorami. Suną po niebie ciemne krążowniki chmur, deszcz ukazuje wszystkie formy, liście rozbijają się o mnie. To moja ulubiona pora roku.
Ze wszystkich sił staram się nie dorosnąć, ciągle dziwić się. Nie myśleć i nie działać automatycznie. Ludzie dorośli pogrążają się w rutynie i przestają zauważać upływ czasu. Aż jest za późno, a oni są za starzy na cokolwiek. Żyję szybciej niż inni, szybciej się spalam, ale nie pozwalam sobie na nieuwagę. Każdy dzień będzie zapamiętany.
Ludzie pogrążeni w rutynie samotnieją. Nie mają czasu na przyjaźnie i znajomości. Odnajdują swoją drogę i odchodzą do własnych, małych światów. Oni odchodzą po kolei a ja zostaję. Samotnieję można by rzec wtórnie. Lenn była dla mnie czymś większym niż kochanką czy siostrą, jej odejście w codzienność było dla mnie silnym wstrząsem. Teraz czuję, że się szklę. Coś wewnątrz mnie staje się zimne, gładkie i śliskie. Wyrzynają się ostre kanty. Wczoraj zgnoiłem jakiegoś gościa tylko dlatego, że ton jego głosu gryzł mi się z nastrojem. Moja złość jest lodowata i precyzyjna. Jak w Kill Billu, zadaję kilka dokładnych szybkich ciosów. Gościu wstaje, przechodzi trzy kroki i pęka mu serce.
Jutro zapewne moja melancholia rozbije się o kokosankę u Awari. Tymczasem wiatr od morza styka okiennicami „Kornera”. Rozbrzmiewają głosy, stuki szklanek i bili na stole. Ola 3szklaneczki rozpala w kominku, w tym mrocznym świetle wygląda jak anioł w złym humorze.

sobota, 23 października 2004

Minister zdrowia ostrzega. Kiszczak powoduje raka i choroby mózgu.


- Uspokój się Kiszczuś, nie wściekaj się. Negatywne uczucia są w tobie...
- To niech spierdalają!

Mam pod dachem ekosystem. Od południa stado srok. Startują znad wykusza, i siedząc na okolicznych płotach przemawiają do siebie jak małe, pierzaste karabiny maszynowe. Od zachodu i północy gnieździ się kilka par gołębi. Zaś nad moim pokoju rozpanoszyły się kawki, które przeprowadzają najwyraźniej jakieś szeroko pojęte zmiany, bo cała okolica jest usłana strzępkami ocieplenia i wełną mineralną. Gołębie za to robią to co potrafią najlepiej. Gruchają w rezonansowym pudle strychu i srają przechodniom na głowy. Niezaprzeczalnym faktem pozostaje, że przez 7 lat bytności pod dachem nie trafiły żadnego z domowników, być może więc rozpoznają swoich. Kawki odprawiają czasem tańce godowe na blasze nad moim oknem. czym zasłużyły już sobie na kilka soczystych epitetów i szturchanie nartą. Bywa że wstaję rano i szukam na golasa gaci, ogniskuję wzrok a tu na drucie za oknem siedzi 9 kawek i w skupieniu się przygląda. O przepraszam bardzo kochane ptaszyska, ale to nie jest żaden robak.
Od wschodu dachem rządzi kuna. Kuna o dziwo nie idzie na łatwiznę i nie chodzi na obiad do sąsiadów, ale co wieczór schodzi po rynnie od strony balkonu i udaje się na osiedle w swych kunich, zapewne krwawych interesach. Rano zaś świeża i niewinna zdarza się na ślepej drabinie za oknem kuchni spoglądając znacząco na ciętą wędlinę.
W ogródku są dzikie koty, szczury i jeże. Jeże są wszędzie. Gdy idzie się przez miasto o 3 nad ranem to wydaje się, że ulice się ruszają. Bo faktycznie się ruszają. Jeże bujając się i fukając unoszą noc na kolczastych grzbietach. Zazwyczaj samotne , ale zdarzają się i w stadach po kilkanaście. Mamy tu też kota - demona, ogromnego albinosa o różowych oczach. Kładzie się na środku ulicy i patrzy uważnie jak to kot w jakąś niewidoczną, zapasową rzeczywistość. Psy a czasem i ludzie skręcają na jego widok.
Ok, skoro uraczyłem was już okolicznościami przyrody to czas się trochę potłumaczyć. Piszę ostatnio rzadziej i bardziej chaotycznie, ponieważ korzystam z cudzych kompów i muszę dostosowywać się do ludzi.
Do niedawna miałem 4 bezpieczne porty. Pierwszy był u Lenn ale przeprowadziła się do męża na najdalszy kraniec pryszcza sterczącego z najbardziej zapadłego końca dupy wszechświata. Myśl że musiałbym się tam tłuc środkami 1,5 h, przez las i hen poza trójmiejską obwodnicę, przejmuje me serce mieszczucha atawistyczną grozą. Mieszkają tak daleko, że dojazd do nich to już wyprawa. Teoretycznie stare łącze pozostało pośród wzgórz Niedźwiednika, ale oddzielenie Ciapka od klawiatury jest porównywalne z usuwaniem twarzołapa z Obcego. U Zwierzów coś zassało system i teraz dopiero się odtwarzają, niestety z pomocą Linuksa, którego moja znajomość jest tylko trochę mniejsza od znajomości fizyki kwantowej. U Void jestem jeszcze niezasiedziały i niepewny. Dopiero instaluję się w przestrzeni ludzkich umysłów. Poza tym Void ma morderczą myszkę, ukręcacza palców z kulką, która doprowadza mnie do histerii. Jedynym stałym punktem pozostaje siedziba rodu Awari, ale przecież nie mogę tam siedzieć wiecznie, bo ci ludzie w końcu mnie znienawidzą, albo co gorsza się przyzwyczają.
Wybaczcie więc drobne problemy z odbiorem, zapewniam, że nie wiąże się to z brakiem chęci, niemocą twórczą czy chorobą psychiczną (brokuły! wszędzie brokuły!!!). Jestem znany z tego, że trwam do końca, a zwykle nawet trochę za. Będą mnie czytać jeszcze wasze dzieci.

piątek, 22 października 2004

W połowie drogi do wszędzie


Komp Awari stwierdził, że nie ma napędu dyskietek. Trudno było z nim dyskutować. Kot wymościł się i zasnął w mojej katanie. Oglądaliśmy killabilla. Urzeka mnie ten film. Jest tak niesłychanie plastyczny, że można go zatrzymywać w dowolnym momencie i gapić się na pojedynczą klatkę jak na obraz. Nawet głupia scena wyjazdu z garażu ma swoistą symetrię i grę barw. Poza tym ja po prostu kocham uprzejmych morderców. Phantom ma wyłączony telefon, na dniach wybiera się rowerem do Afryki, mniej więcej w kierunku Jeziora Wiktorii. Nie wiadomo jeszcze czy będzie jechał stąd czy ze Stambułu, do tego niewiadomą pozostaje Sudan. Poradziłem mu żeby jeździł między kulami. Sam nie wiem co jest większym wyczynem, to że tam jedzie czy to, że jedzie tam na rowerze z Auchanu za 3 stówy. Pożarliśmy z Awari do końca wczorajsze dumle. Jej sąsiadka ma na sprzedaż mieszkanie za 260 tys. Grałem w lotto i jeszcze nie sprawdziłem wyników. Napisałem do Pip o krwawych aniołach na niebie. Awari zaproponowała wyjazd do Bajki na Mokotowskie Pola. Stwierdziła tylko asekuracyjnie, że nie zamierza mnie potem nieść do pociągu. SAM SIĘ ZANIOSĘ! karwatwa...Dzisiaj padało, było szaro i jesiennie. Akceptuję to z przyjemnością . Lenn nie odezwała się od ślubu. Podniosła się mgła rozmazując światła. Wędrowało się przez wieczór jak przez bajkę. Kończy się czwartek, nie wiem kiedy te słowa wsiąkną ci w tęczówki. Mój pokój pachnie wanilią.

sobota, 16 października 2004

Ajem e polisz bojfriend


Wszystko przez to, że Trola nie było w domu Trol to taki ładny, wiecznie pijany chłopiec. Grał niegdyś w Oblivionie i Insanity. Kiedyś w Kwadracie podchodzi do niego kobieta, wprost ze snów, jakie zwykle trafiają się o 3 nad ranem po podwójnej pizzy z serem i tymi małymi, poskręcanymi robaczkami, śmierdzącymi śledziem. Blond włosy do pasa, rasowa linia, gładkie krzywizny i błyszczący lakier, wargi jakby całowała się z żelazkiem, mini do pępka i dekolt, w który wzrok wpada i grzechocząc znika w otchłani. Pogładziła go dłonią po policzku i mówi „jesteś mężczyzną moich marzeń, całe życie czekałam na ciebie”. Po czym wywlekła go za ramonezkę poza horyzont zdarzeń. Pozostaliśmy osłupiali, łkając w duchu i przysięgający sobie po cichu, że też nauczymy się grać na basie.
Kiedyś wpadliśmy do niego z psem. Był w szeroko pojętym negliżu, musieliśmy więc czekać. My musieliśmy, ale nie Disiu. Szmyrk, szmyrk nóżka do góry i lu na ścianę. Wchodzi Trol, patrzy z filozoficznym namysłem na ścianę i mówi „ej, powiedz, że on tu napluł”.
Poza tym Trol Igor to jedyny osobnik na świecie, który otworzył mi drzwi ubrany tylko w fartuch swojej rodzicielki. Nadmienić należy, że fartuch posiadał kaptur.
No a teraz go nie było. Był piątek, było wcześnie. Ja po tygodniu zapalenia okostnej i świeżo po traumatycznym przeżyciu, jakim była likwidacja babcinych porzeczek, które od 2 lat nie miały liści, nie wspominając o owocach, ale za to miały kolce. Kurde, mógłbym przysiąc, że porzeczki nie mają kolców. Te miały.
Postanowiliśmy się napić, operację tę przeprowadziliśmy sprawnie i konsekwentnie, aż do chwili gdy naszym oczom ukazało się dno. Byliśmy wystarczająco pijani by podjąć jakąś zuchwałą acz nieskoordynowaną akcję. Co też uczyniliśmy.
17 to dość wczesna godzina w burdelu. Wtoczyliśmy się na piętro, do kuchni dziewczyn, głośno oznajmiając nasze przybycie i niosąc ochroniarza. Dziewoje w luźnych szlafroczkach, za to jeszcze bez makijażu zakręciły się wokół nas radośnie. Pracuje tam moja kumpela z dawnej klasy i siostra Kamila 3szlugi. Rozsiedliśmy się jak paniska, na stole pojawiły się ciastka i herbatka. Zażądano od nas plotek i męskiego czaru... nagle rozległo się pukanie do drzwi. Na scenę wkroczyli dwaj panowie policjanci. Jeden zebrał pokłosie dowodów i zaczął nas energicznie spisywać, pewnie dawno nie trafiło mu się tyle ofiar na raz. Drugi zmierzył mnie wzrokiem. Niezorientowanym podpowiem, że podobna sytuacja zdarzyła się po raz drugi. W tym samym pokoju, przy tym samym stole, nawet przy tych samych filiżankach. Tym razem jednak do głowy mi nawet nie przyszło ruszyć się z miejsca. Po pierwsze miałem Milę na kolanach, a po drugie już dawno zabili to cholerne okno gwoździami.
- Znowu na herbatkę? - spytał pan władza z głęboką niewiarą w głosie.
- Nie inaczej - odpowiedziałem poprawiając na kolanach słodki ciężar.
No bo co właściwie mogłem powiedzieć? Co może robić w burdelu facet z rozchichotaną panną na kolanach, w stanie wyraźnie wskazującym na rozchełstanie i filiżanką w ręku.
A wy jak myślicie?

czwartek, 14 października 2004

Cień w dolinie mgieł


Potrzebna nam wiara w rzeczy, które nie są prawdziwe.
W jaki inny sposób mogłyby się stać?
Pratchett


Ciapek opiekał moje płyty sącząc rowki płynny metal. Wszedłem do pokoju po Lennonce. Pusta żałość. Zapach jeszcze wisi w powietrzu, ale zniknęły książki i płyty. Goła ściana z fototapetą na której podpisywaliśmy się wszyscy pod życiem przez te lata. Został stolik i opuszczone lustro. Drzwi szafek kryją brak ubrań. Razem ze mną do pokoju weszła Puma, kocica Lenn z cystą po podłogę. Usiadła na chwilę przy mojej nodze po czym poszła powąchać miejsce po łóżku. Na parapecie, słuchawką do dołu martwy telefon, przez który gadaliśmy godzinami. Trzeba będzie wykreślić ten numer z notesu. Powrót drogą w dół przez las i Osiedle Młodych w dolinie, potem wzdłuż nasypu i zerwanych mostów. Bez dawnej przyjemności. Czułem się jakbym zostawił pół duszy. Nie wiem czy jeszcze kiedyś tam wrócę.
Pogrążyłem się w oparach czarnych myśli, nasiąkając early grey i Kornem. W nocy przyśniła mi się Bajka wirująca w chmurze jasnych włosów. A potem przyszedł Tomcat i powiedział, że czas iść. Nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Tomcat ma w płucach dwa kanały wypalone przez korniki kul i od 3 lat spoczywa pod sypkim gruntem Łostowic.
Zbudziłem się siłą woli, wyrwałem się na powierzchnię .
W tym roku z miejskich cmentarzy wykradziono już 12 ciał. Ja karzę się skremować i nasypać moim wrogom do zupy, albo jeszcze lepiej, rozsypać na podłodze haremu.
Nim nastała dziewiąta przyszła Ola od szklaneczek i powiedziała, że dałaby się przelecieć za kanapkę z tuńczykiem...

wdycham rozkoszny zapach herbaty
narkoman rzeczywistości
mam umysł pełen
zeschniętych liści
obiecuję ci spokój
i miłość
wiesz nałogowcy
zawsze wiele obiecują
muszę hołdować tradycji
to właśnie ty
jesteś moją szczepionką
na codzienność
wysysam cię z przyjemnością
nie respektując twoich praw
jestem typowym mężczyzną
mój język zostawia na żyletce
krwawy ślad
teraz krwawimy oboje
oboje mamy jakąś wymówkę
popełniamy wszystkie
typowe błędy nie
rozumiemy się za grosz
ranimy się
by udowodnić sobie
siłę naszych uczuć
twój zapach unosi się ciągle
w pustym korytarzu
mojej czaszki
wiatr niesie liście
oczy wypełnia deszcz

wtorek, 12 października 2004

Chciałbyś umrzeć na jeden dzień?


...Tańczył jak czarownica pomiędzy kroplami deszczu
i nie był zmoczony.
- Był człowiekiem?
- Na ogół.

Ślub był idealny. No ale w końcu Lennonka jest jedną z tych osób, które potrafią oblec w rzeczywistość swoje marzenia. Wszystko był takie jak powinno.
Św. Mikołaj to najstarszy kościół miasta, jest duży. Był pełen. Młodzi byli piękni i dość przerażeni. Ojciec Jacek, domienikanin, luźny i zabawny. Było dużo muzyki: trąbka, organy i echa tańczące po nawie. Ksiądz mówił, że cały świat cieszy się wraz z Bogiem z nowej pary, a deszcz bębniący wielkimi kroplami o bruki na zewnątrz, to łaska boża schodząca z nieba na ziemię. Gdy gnałem do tramwaju zstąpiło na mnie całe mnóstwo Laski bożej. Na wesele moment się spóźniłem, ale dzięki temu miałem swoje wielkie wejście. Mokry, nastroszony i drapieżny, cały na czarno z krwistą smugą krawatu, przemknąłem kocim krokiem za plecami gości. Płynnym ruchem przechwyciłem kieliszek szampana i dołączyłem do toastu. Noc okazała się niezwykle przyjemna. Poznałem wszystkie możliwe wersje „Dragosteia din tei”. Obżarłem się po białka oczu, a do sklepienia czaszki dopełniłem życiodajnymi produktami destylacji. Mimo zaciekłego oporu zostałem powleczony na parkiet i tańczyłem z mamą Lenn. Wyjaśniałem jej, że to że mówię do niej ciągle „pani” jest u mnie wyjątkiem nie normą. Na mój szacunek trzeba sobie zasłużyć. Z reguły do każdego zwracam się na „ty”.
Nad ranem młodzi wybierali się do apartamentu na górze. Goście opuszczali pobojowisko a ja rozmawiałem z piękną świadkową w burgundach o religii i marzeniach. Doma pojawiłem się ok 5, wymachując raźno zdobyczną flaszką wina.
W tym tygodniu spałem trochę ponad 11 godzin. Jedyną noc, którą miałem nadzieję przespać, spędziłem w absorbującym towarzystwie zapalenia okostnej. Jestem odrobinę odrealniony i mocniej na wszystko reaguję.
Fugowałem ostatnio ganek znajomej, zrobiony zapewne przez osobnika, który szlachetną sztukę kafelkarską poznał najwyraźniej za pośrednictwem kultowego serialu „sąsiedzi”. Wchodzę na herbatę i mówię: widziałaś kiedyś program „usterka”? Ten ganek mógłby być jego głównym bohaterem.
Mam też ostatnio wątpliwą przyjemność bycia świadkiem pozwiązkowej gangreny Magnolii i Phantoma. Ph osiadł na mieliźnie i najwyraźniej się rozpada z każdą nadchodzącą falą. Magnolia ucieka za horyzont. Dokładnie na stypendium do Bremen. Ph miał wiele kobiet, zawsze zachowywał pozory: kwiaty, upominki, odpowiednie wypowiedzi w ustalonych momentach. Wydaje mi się, że gdy w końcu znalazł tą odpowiednią kobietę, po prostu zaniechał tego wszystkiego, by zaznaczyć sobie jej wyjątkowość. Ale z zewnątrz wyglądało to na zwykłe olewactwo i brak szacunku.
To stypendium to jej życiowa szansa, ale dla mnie jej wyjazd to bolesna strata. Nie ma nic cenniejszego od przyjaźni, nawet miłość, bo jest podszyta pożądaniem i zwierzęcą chęcią przedłużenia gatunku. Przyjaźń jest totalnie ludzka. Odległość to bezwzględny morderca uczuć.
Kurcze, bardziej od pisania listów nienawidzę tylko ich wysyłania.