Niespodziewana zamiana ciał

Około 5000 osób obserwowało

ostatnio powietrzną bitwę Ziemian

Staliśmy na plaży. Wyszliśmy tu na chwilę by zwolnić nieco w pędzie dnia. Było jeszcze lato, było jeszcze ciepło. W ciemności szemrały rozmowy, ludzie siedzieli na piasku i odstawiali puste butelki na murek. Nagle przez niebo przebiegły błyskawice. Cały horyzont ponad Gottenhaven i WhiteTown zmienił się w świetlisty, elektryczny kręgosłup żarzący się ponad puchatymi grzbietami wzgórz. Wszystko to bez dźwięku, wyłuskując z mroku zaskoczone w pół ruchu sylwetki. „Jest jeszcze daleko” powiedziałem tuląc żonę w ramionach i nie czując jak gdzieś w górze, w równej pokrywie chmur zachodzą różnice potencjałów. Dopiero oniryczny biały promień wznoszący z niedalekiej plaży w Glattkau gejzer rozżarzonego piasku uświadomił nam prędkość zachodzących zmian. Nim weszliśmy w rozświetloną granicę Miasta niebo ryczało nad nami jak piekło pełne odrzutowców. Nim dotarliśmy do domu byliśmy całkiem mokrzy.

Wciąż piszę jeszcze tutaj, w oczekiwaniu na nadchodzącą przyszłość, choć podskórnie aktywny i w pełni świadomy skali zdrady blog.pl. W końcu po to założyłem blog na blog.pl , by nie zakładać go na onecie, Polsacie serwisów blogowych, który praktycznie od zawsze był synonimem niedorobionej sztampy, ordynarnej masówki i prymitywnego chamstwa. I oto zostałem sprzedany, a to co tu tworzyłem, okaleczone. Takich rzeczy się nie zapomina.

Pozbyłem się stert ciuchów zalegających geologicznymi warstwami parter kwatery głównej. Pamiętny „Dzień Latających Staników” odcisnął mi się w pamięci widokiem mieszkania wypełnionego biegającymi, półnagimi, rozchichotanymi laskami, Areckim czytającym pośród nich ze stoickim spokojem książkę oraz Gaby która po wstępnej sesji grabieży i zniszczenia pożarła mi całą paprykę.

Potem była słynna parapetówa u Lenn, która zamieszkała przegniłym jądrze ciemności NewPort, gdzie wc czai się w ciemnościach na zewnątrz, a grzyb pod płytą gips – karton śpiewa wilgotne kołysanki. Otwarta ceglasta otchłań mrocznego podwórka wystrzępionego brakiem pierzei uniesionych wojną domów. Wspaniałe industrialne pogorzelisko prostych marzeń, zdziczałe ogródki i kamienne aniołóy na obdartych z tynku fasadach. Bardzo mi się podobało. Szczególnie ta kuchnia sąsiadująca bezpośrednio przez drzwi ze światem.

Wraz z uchodzącym latem na północ przybyła też Tau zwana Stworem, by stoczyć beznadziejny pojedynek woli. Zawlekliśmy ją do Duszka – meliny z duszą gdzie w cuchnących mułem podziemiach omawialiśmy ogólną kondycję świata oraz porównywaliśmy nasze odchylenia psychiczne. Szponiasta jako jedyna względnie normalna nie udzielała się zbytnio.

Straceńcza misja Tau pozostawiła cienki osad smutku, który zalaliśmy zaraz szejkiem z KFC, po czym gremialnie rozchorowaliśmy się na gardło.

A tak poza tym? Umieram z bólu. Mój kręgosłup wyraził szczerą opinię na temat tych wszystkich lat pracy fizycznej. Codziennie rano klęczę przez godzinę przy łóżku, żeby móc wstać. Ból stał się moim bogiem a moje ciało narzędziem tortur. Codziennie zasypaim ze strachem, że za granicą nocy czeka już na mnie ociekający napalmem i dyszący witriolem potwór, czeka by wejść we mnie i wymościć się w mojej tkance, opatulić czule strunami nerwów. Co noc modlę się by się nie obudzić…

Niestety nie ma tak łatwo. Lekarz, apteka, zimny prysznic, praca. Jestem teraz jak rekin, nie mogę się zatrzymać. Najbardziej boli gdy siedzę.

Będę chwalił Pana pięcioma zmysłami

każdym splotem wersów z niedomkniętych ust

będę nosił ciał, aż ze mnie zostanie

garść lekkiego prochu przemieniona w kurz

(Wencel)

*