Hurt

Krzysiu - ...ale wiesz, że czasem

w czasie burzy błysk pioruna

utrwala w szybie obraz stojącej

za nią osoby?

Ja – No.

K - ...więc nie stawaj przy moim

oknie w czasie burzy.

Najcichszy z szeptów. Delikatna przędza losu, pokrywa nasze twarze. Oplata nas coraz szczelniej, aż pewnego dnia nie możemy już złapać oddechu, przestajemy widzieć i nagle rozumiemy, że to już, że to teraz.

Ci co wieżą w bogów piją z naczynia nadziei, kiedyś uważałem, że to pójście na łatwiznę, odrzucenie czarnych skrzydeł odpowiedzialności za własne czyny, powód by nie rozważać natury otaczającej nas rzeczywistości, że nie ma nic stałego, że wszystko drga, że nie istnieje czas lecz jest to tylko nasz sposób postrzegania rzeczywistości, że możemy być niczym więcej niż tylko przypadkiem, pojedynczym rozbłyskiem pośród niczego. Tak trudno jednak uwierzyć w własne nieistnienie, że kiedyś pomyślimy naszą ostatnią myśl. Naprawdę ostatnią, a później będzie tylko NIC.

Przez pół nocy leżałem na rozłożonym na trawie kocu, czekając na deszcz meteorów. Leżałem pozwalając by pustka napływała do moich oczu. Podobno, gdybyśmy w dzień spojrzeli z wnętrza studni w niebo ujrzelibyśmy gwiazdy. Deszcz ognia nie nadszedł, niebo pozostało nieme, pełne odległych świateł i samolotów.

Zacząłem pierwszy w życiu urlop. To dziwne, dostawać pieniądze za nie chodzenie do pracy. Uwiera mnie ta myśl i muszę się jeszcze do niej przyzwyczaić. Przy Dominikanach loterię prowadzi Sylvia Na Wózku. Przyzywa nas do siebie za pośrednictwem Lenn, by znów wykorzystać w jakiś niesatysfakcjonujący sposób. Sylvia jest przepaloną na wylot poetką i osobą z wszech miar obrzydliwą. Oszukała mnie kiedyś, z racji wózka pozwoliłem jej na to dwa razy. Teraz jednak nie mam ochoty zbliżyć się do niej nawet na odległość strzału z balisty, z której chętnie bym jej przyładował. Pomyślcie, idziecie ulicą a tu turkocząc przemyka wózek inwalidzki wypełniony chlapiącym paskudztwem i półtora metrową, osinową strzałą. Niepowtarzalne zdjęcie z wakacji.

Ostatnio zrozumiałem, że nie potrzebuję wybaczenia. Czasem za nim tęsknię, ale nie jest mi niezbędne. Istnieją ludzie, których należy nienawidzić. Potrzebują tej nienawiści, bez niej przestali by istnieć. Więc po co im to odbierać. I nie, Lenn nie chodzi o ciebie. W żadnym wypadku. Nie myśl o tym. To dygresja bardziej uniwersalna. Na nienawiść trzeba sobie zasłużyć.

Prawdziwy Bóg jest zwierzęciem.

Jest w zwierzętach, tak blisko, że

aż go nie dostrzegamy. Codziennie

się za nas poświęca, wielokrotnie

umiera. Karmi nas swoim ciałem,

odziewa w swoją skórę, pozwala na

sobie testować lekarstwa, żebyśmy

mogli żyć dłużej i lepiej. Tak okazuje

nam przywiązanie, obdarza nas

przyjaźnią i miłością.

(Tokarczuk)

*