Targi przemocy

Pomyślał o koralowcach. O rafach

porastających zatopione lotniskowce.

Może i ona stanie się czymś takim,

tajemnicą pogrzebaną pod pokrywającą

ją nadbudową domysłów, a nawet

mitem

(Gibson)

W opuszczonej Stoczni w Gottenhaven umierają z głodu setki porzuconych kotów.

„Wojna polsko – ruska” okazała się świetnym filmem. Rzut Magdą o ścianę czy rozmowy z Dżordżem na długo pozostaną w mojej prywatnej księdze zdziwień. Podobno film obejrzał Bruce Willis i bardzo mu się spodobało, na tyle, że skontaktował się z Szycem. Lady Pazurek twierdzi jednak, że mam lepszy tyłek. Widzieliśmy też początek ostatniego Star Tracka. Scena gdy dziewczynę wyrzuca w przestrzeń przez rozerwany kadłub jest precyzyjnie masakryczna. Najpierw wycie uciekającego powietrza, chaos wirujących strzępów, jej krzyk, a potem gdy wylatuje na zewnątrz nagła, absolutna cisza, w której wiruje pośród oślepiających błysków, odbywającej się w tle bitwy. 

Szedłem ostatnio długim podejściem przez las do Dzielnicy Dziwnych Klatek. Jest tam taki zakręt, na którym zamontowali właśnie nowe barierki. Wkrótce dowiedziałem się czemu. Pośród jasnobrązowego kobierca liści krzyże, stare i nowe. Na drzewie zaśniedziałe tabliczka z czterema nazwiskami. Spośród liści wystają dyskretnie tu i ówdzie potrzaskane samochodowe części. Tu lampa, tam błotnik. Na stoku zaczynającego się kawałek dalej rowu, otwarta teczka pełna liści i przegniłych papierów. Obok zasnuta bielmem, pozieleniała komórka. Kawałek dalej, tuż przy drodze dziecięcy smoczek. Włos się jeży na karku a głęboko w gardle rodzi się skowyt. Nie pójdę tamtędy do wiosny, dopóki tych wszystkich kawałków potrzaskanych żyć nie zakryją nowe liście.

Mechanika przypadku znowu działa. Padać zaczęło dokładnie w momencie, gdy Pazurzasta przekroczyła próg swojego domu. Z dobijającą pracowitą stałością siąpiło przez całą godzinę, gdy trzeszcząc na złączach, telepałem się do domu. Przestało w chwili gdy wszedłem pod daszek i wyciągnąłem klucz do moich drzwi. Przypadek oczywiście, tak samo jak to, że analogiczną sytuację miałem parę godzin wcześniej między drzwiami autobusu a domem. Jestem prawie pewien, że gdzieś tam, nad chmurami dryfuje gigantyczny pęcherz i gdy tylko wynurzę się spod jakiejś osłony wszechświat w sposób dobroduszny i bezpośredni daje mi znać co o mnie myśli. Z drugiej strony, może mnie tak bezustannie podlewa, bo chce bym wzrósł duchem ponad chmury czy coś równie wzniosłego a absurdalnego.

Jak mawiał Konfucjusz:

Karma to dziwka

(Adrenalina2)

*