Out of love

- Czy w tej świątyni jest zakrystia?

- Zahernia, tam za posągiem Herna...

(Sesja)

Gdy poczułem, że nie chce mi się wędrować samemu pod pomnik, że można by sobie raz odłożyć niedzielny obowiązek na półkę, od razu zadzwonił Marzan, który po opuszczeniu loggi obecnie krwawookiego Maiera szukał sobie celu w życiu. „Chciałem sprawdzić jak wypełniasz swoją mitologię”, rzekł, „Za dwadzieścia minut mam tramwaj” odpowiedziałem. Piwo i opowieści.

Srebrzysta, delikatna mgiełka opatula od paru dni miasto. Wszystkie kształty są miękkie, wszystkie kolory przesiąknięte światłem. Patrząc z przejeżdżającego mostem tramwaju na wypłukaną pośród Miasta dolinę rzeki czułem się jakbym patrzył w jakąś francuską impresję.

Wczoraj wędrując przez miodowe plastry Zaspy odwróciłem się nagle wiedziony przeczuciem. Bloki Zaspy nie są równie, zbudowano je asymetrycznie, tak że każdy blok pnie się kolejnymi poziomami na jedną stronę. W wąskiej szczelinie pomiędzy najwyższymi punktami dwóch bloków zachodziło słońce wprost z japońskich rycin, w smugach czerwieni i srebra.

Zawsze lubiłem Zaspę, rzadko się w końcu zdarza, że ktoś tworzy dzielnicę jako dzieło sztuki. Różnice poziomów, sposób ustawienia bloków i to jak podwórka między nimi tworzą małe zielone raje. Osobne światy z własnymi zasadami i architekturą. W każdym raju jest wzgórze, a na każdym wzgórzu coś innego: kamienie, labirynty czy schody donikąd.

Wijące się ciasne, osiedlowe drogi, nieskończone przestrzenie wokół, zagubione konstrukcje czy ogromna przecinka starego pasa startowego w samym środku, kończącego się gdzieś tam perspektywą zalesionych wzgórz z jednej strony i omywającym betonowe stopy morzem z drugiej. A to wszystko pośród żył wodnych, o słynnych ściennych wiatrach nawet nie wspominając.

To niesamowite że jakiś komuch potrafił zrobić coś co tak mocno ociera się o krainę baśni.

Boli mnie łeb i marnie mi się myśli, zapewne ma z tym coś wspólnego czytanie do rana i łażenie po brzeźnieńskim parku o 3 nad ranem w księżycowym świetle. Słońce wycieka powoli spośród mgły. Wychodzę czas powitać nowy dzień.

Lenn - Ale bym zjadła łososia, dziwne,

zawsze go nie znosiłam, ale dziś, och!

Pazurek - Tu dwa kilometry stąd jest

łososiarnia...

Lenn z szokiem – Naprawdę???

Pazurek – Nie

(Lady P powinna zostać politykiem. Ludzie po prostu jej wierzą)

*