Maserak kontra Godzilla

- Kto to jest?

- Rozmawia z demonami, a

demony  mu  odpowiadają.

Spodobałby ci się. Aral też

go lubi, ja też. Dobry gość,

jeśli  chcesz  znaleźć towa-

rzysza podróży do piekła.

Zna tamtejszy język...

(Bujold)

Tysiąc palców opuszcza właśnie swoich właścicieli – Stwierdził Dan tuląc okrąglutką Lennonkę i patrząc w zamyśleniu w rozświetloną milionem eksplozji przestrzeń. Powietrze wypełniało nieustanne dudnienie od którego drżała ziemia. Psy i koty dostawały w domach obłędu. Powietrze zamarzało na ustach. Trzy Siostry witały nowy rok oglądając swoje ogniste oblicza w wodach zatoki. Ostatecznie wszystko przykryła pierzasta kołderka mgły pośród której co jakiś czas wykwitał krwisty bąbel wybuchu niczym detonacja bomby głębinowej.

Ostatni dzień starego roku był w srebrze i słońcu, wszystko skrzyło się pośród białego całunu mgły. Świat wyglądał jak mleczny klejnot. Pierwszy dzień nowego roku był szary, z nagłymi rozbłyskami słońca. Przetrwaliśmy go w stuporze przy stołowych resztkach i nędznym programie tv. Potem nadszedł wieczór, a z nim wiatr i sztorm. Morze się przebudziło, czerń nocy stała się aksamitna, chmury świetliste i postrzępione a światło gwiazd ostre jak skalpele. W ciągu dnia z nieba opadło coś pośredniego między gradem a śniegiem, pokrywało plażę kilometr za kilometrem niczym konfetti i symulowało śnieg na ulicach.

Ktoś odpalał wspaniałe fajerwerki przy molo. Kule, parasolki, kurtyny światła. Jakby szkoda mu je było marnować we wczorajszej mgle. Schodząc z plaży, zatrzymałem się by popatrzeć. Nagły rozbłysk czerwieni ukazał mi stojących na bulwarze spacerowiczów, którzy zatrzymali się i odwrócili by patrzeć w przypadkowych miejscach, gdzie akurat dopadło ich światło. Blask trwał kilka sekund, a wszyscy trwali tak nieruchomo jak na zdjęciu z przełomu wieków. Przemknęło mi przez głowę, że gdyby nastąpił koniec świata wyglądałoby to tak samo. Przez dłuższą chwilę stalibyśmy tak spokojnie patrząc, analizując, uświadamiając sobie, czy też potrzebując chwili, by uwierzyć, by zrozumieć, że to dzieje się naprawdę, a nie w naszych głowach. A może po prostu przez chwilę zachwycając się.

Dzień drugi jest pełen słońca i błękitu, nareszcie jest biało. Powietrze jest pełne energii. Ze słuchawek spływa „Jeremy”, otrząsam się niczym stary wilk, rozprostowywuję kości i ruszam w ten świat, nagle pełen młodości.

To się zdarza czasem w południe,

kiedy wszystko śpi w upale. Wtedy

świat staje się przezroczysty jak

rzeka, rozumiesz? Można zobaczyć

dno... Tam na dnie leżą inne czasy.

(Ende)

*