Niepoukładanie

Blizny zaświadczają że przeszłość

była rzeczywistością

Jak to opowiadał Krzysiek, któremu opowiadał to jego ojciec, w miejscu, gdzie ma powstać Baltic Arena przez całe lata zrzucała swoje odpady stocznia. Smary, farby, chemikalia – setki litrów. Aż pewnego, pięknego dnia ktoś upuścił niedopałek, czy coś podobnie trywialnego i cała okolica buchnęła różnokolorowym płomieniem, którego nie można było ugasić przez wiele dni. Potem to wszystko pogrzebano ziemią i założono tam działki. Teraz wszyscy z zapartym tchem czekamy na pierwsze palowanie.

Podobnie zresztą jest w Wawie. Przecież Stadion 10-lecia zrobiono z powojennego gruzu i diabli wiedzą ile bomb lotniczych czeka tam na swój wielki dzień.

Ja tymczasem wychodzę z kolejnego ataku depresji. To się robi nudne. Znam objawy, wiem kiedy nadchodzi. Z każdą poszczególną fazą znam się po imieniu. I nic nie mogę na to poradzić.

Nadchodzi fizjologiczną falą, przestawia zwrotnice w mózgu i już zasłaniam okna kocem, bo światło wypala mi oczy, a potem przez całe dnie leżę bez ruchu, albo wpatruję się tępo w ekran. Nic nie ma znaczenia, a każdy ruch wiąże się z nieogarnialnym wysiłkiem.

A potem nagle hyc! Fala odchodzi, energia wraca, ciemną półkulę znów rozjarzają światła. Pozostaje tylko irytacja straconym czasem.

Tymczasem świat sunie swoim tempem. Dla tych co nie czytują komentarzy: Lenn wysiadywała akurat jajniki na Info, a tu nagle, pomiędzy półkami, pojawia się typ ogromny a okrągły, opięty szelkami. Porusza się majestatycznie, a na czarnej koszulce ma napis: I see small people.

U nas z kolei z drzewa spadło pisklę sroki. Psica babki rzuciła się oczywiście natychmiast do nieoczekiwanej rozrywki, tylko po to, by znaleźć się nagle w środku „Ptaków” Hiczkoka. Klekocząc jak małe karabiny maszynowe sroki rzuciły się na psa, dziobały, siadały na grzbiecie, przelatywały przed nosem. I to nie tylko rodzice, w parę minut zleciało się ich z kilkanaście. W końcu babka doczłapała do tego kłębowiska i przełożyła pisklaka na trawnik do sąsiadów. Jak wyglądałem to ptaszyska coś ostro kombinowały. Później nie było już tam nic. Albo dały radę go zabrać, albo kot zeżarł.

I tyle na dzisiaj. Na razie jeszcze się akumuluję, ale jak się pozbieram to może opowiem wam o imieninach Awarji w Cafe Schodek albo o tym jak Krzysiek o mało nie uśmiercił złomiarza dobrem.

Nagle  pośród   ciemności   pojawiła  się

wielka błękitna kula. Niczym propanowe

słońce w sercu  pustego  wszechświata.

(Williams)

*