-O jaka ciepła rączka. Mmm, mmm, kłap, kłap...
-Aj, kochanie, ty tak zawsze. Zaczyna się od
mmm mmm, a kończy na... na...
-Zęboczynach.
-Właśnie, dziękuję.
(My)
Kurcze, sylwester w Egipcie jest tańszy od sylwestra w
polskich górach, a tam, jak to stwierdził ktoś w radiu Zet, przynajmniej można
się poopalać z piramidami na wierzchu. Tu z kolei przypomina mi się zasłyszany
sposób na stwierdzenie, że mamy do czynienia z kobietą – gdy podchodzi się do
człowieka, to kobieta zaczyna się wcześniej.
Umarł Robert Jordan, twórca „Koła czasu”, jednej z
najciekawszych i najbardziej rozwleczonych serii fantazy. Każdym kolejnym tomem
trzaskał kasę na zniecierpliwionych milionach, które chciały wreszcie poznać
finał makiawelicznej fabuły. Nie skończył, teraz w drodze do piekła towarzyszą
mu przekleństwa rozwścieczonej rzeszy fanów Smoka Odrodzonego. Chyba zaczynam
rozumieć niedopieszczenie akolitów „Diuny”, pozbawionych duchowego
przewodnictwa Herberta. Ogólnie sytuacja jak w tym starym, dziesięciominutowym
kawale:...te wszystkie żółte kuleczki były mi po...- i umarł...
W niedziele lało. Starszy wyruszał akurat do Azerbejdżanu (
macki naszego rolnictwa sięgają coraz dalej), wyleciałem z domu z jego tobołami
tak jak stałem, w szarych dresach i włochatych, pazurzastych kapciach, typu
„erotyczne sny Godzilli”. Postałem sobie trochę pod tym wodotryskiem, a
wracając zostawiłem na schodach intrygujące, szlamiaste ślady. Tak sobie myślę,
że jak jakiś nękany przez moją bezlitosną babkę lokator zobaczył te ślady to
pewnie sobie pomyślał, że dosięgnęła ją w końcu jakaś kanałowa sprawiedliwość.
Jeżeli już przy potwornościach jesteśmy, ostatnio wybudziłem
się w środku nocy. Coś mnie swędziało na policzku przejechałem więc w półśnie
ręką... Rozplaskując wielkiego, tłustego, włochatego pająka. Resztę nocy
spędziłem dość schizofremicznie.
A żeby już i schizofremicznie skończyć. Wpadam wczoraj do
Borysa, gdzie miała na mnie oczekiwać nasza wesoła gromadka. Miało być piwo,
przywiezione świeżo z Irlandii, Słota metsiorka Seby, której mroczne dredy,
czarne koronki i obwisłe piersi wszyscy znamy i kochamy, oraz tajemnica.
Wtaszczyłem się na drugie piętro w bloku, drzwi uchylone a zza nich dobywa się
subtelny zapach kremowanych masowo na patelni szprotek, do których Seba ma
dziwną słabość. „Wchodzę”, krzyczę wpadam do pokoju a tu trzech świrów, z
puszkami w rękach i uśmiechami od ucha do ucha siedzi na, tak na oko
dwustukilowej, ubłoconej bombie lotniczej, spoczywającej pośrodku dywanu.
„Wychodzę” stwierdziłem wykonując w drzwiach zwrot z elementami akrobacji.
Dopiero na parkingu zdołali mnie dogonić, żeby powiedzieć, że to tylko
skorupa...
Ładunek przesypali do słoików i poustawiali w piwnicy
pomiędzy ogórkami...
*
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz