Tylko jedno może unicestwić marzenie - strach przed porażką

- ...a oto latarnia nr 27, i już

zbliżamy się do latarni nr 28...

- Widzisz tamten dom? Tam też

wstawiałem okna...

- Pierwsze okno wstawiome przez misia...

- Kochanie proszę przestań, albo

przełożę cię przez kolano i wtrzepię

ci w ten ponętny tyłeczek.

- Pierwsza groźba misia...

(My)

Ernest Hemingway powiedział, że: książki pisze się po to by inni je czytali. Tragedia polskiej poezji polega na tym, że autorzy piszą dla siebie, dla innych poetów i dla krytyków. Nie piszą dla ludzi. Jest takie niesamowite rozgraniczenie, to co by chętnie przeczytali i przeżyli zwykli ludzie jest uznawane za kicz, jest "proste". Nie jest drukowane i oficjalnie uznawane. Zaś "to co się liczy" spoczywa na półkach w kilkuset zakurzonych tomikach.

Polski światek poetycki jest skostniały i sparaliżowany strachem. Z pewnością są poeci, którzy chętnie pisaliby dla ludzi, nie piszą jednak w obawie przed "obciachem", staniem się "niepoważnymi" a nawet ostracyzmem środowiska. Kurde , nawet ja mam przecież dwa blogi z wierszami, jeden oficjalny i drugi, na którym piszę to na co mam ochotę.

Upraszczając, to obciążenie po nieszczęściach, które szarpały przez wieki Polskę i po roli jaką w związku z nimi obdarzono poetów. Gdy gdzie indziej mieli bardów i buntowników, myśmy mieli wieszczy. Dziś poezja w Polsce kojarzy się z historią. A i poeci pewni swej dziejowej misji i nadziei na miejsce w podręcznikach nie zajmują się pisaniem dla tłuszczy.

U nas poeci nie piszą by zaciekawić, wzruszyć czy broń boże bawić, u nas piszą by poczuć się nierozumianymi outsaiderami o pięknych duszach, których wrażliwość, tajemna wiedza o słowie i spojrzenie na świat czyni innymi i wyjątkowymi.

Nie rozumieją, że zamykając się w gettcie umysłów, bez ludzi którzy by ich czytali stają się bezużyteczni. Poeci są po to by ukazywać ludziom złożoność świata, wszystkim ludziom, nawet tym najgłupszym. Ich rolą jest zadanie sobie wysiłku stania się zrozumiałymi, kolportowania niesamowitości i piękna świata, tłumaczenie rzeczywistości. Jeśli zaś zajmują się tylko sobą. Zamykają w kołku wzajemnej adoracji to są i pozostaną niezauważalni, Świat poradzi sobie świetnie bez nich.

Wybaczcie ten z lekka drętwy wykład. Ta notka jest bardziej dla mnie niż dla was. Chciałem upożądkować to co mam w głowie, zanotować stan myśli z tego akurat okresu mojego życia. Chcę mieć to tutaj, na piśmie, by móc kiedyś do tego wrócić. Żyję zmieniając rzeczywistość, szykuję się właśnie do kolejnej zmiany, kolejnej walki, kolejnej bitwy. Ten tekst to deklaracja, flaga wbita na wzgórzu, bym nie stracił poczucia celu i kierunku.

*