Dom, którego szukamy, mimo że spłonął

Mój starszy zamknął w biurze wszystkie swoje „skarby”, które uznał za zagrożone przez „nas”, i zabrał klucz. Myślę, że chciał podelektować się swym konceptem i ogólną wyższością , jaką napełniało go poczucie opanowania domowego żywiołu. Wyglądał na takiego zadowolonego. Rano przyczepiłem mu do tych drzwi karteczkę z napisem Ebenezer Scrooge. Wieczorem wchodzę do domu a tu wypada mój ojciec, z lekka poczerwieniały i najwyraźniej chce mi coś powiedzieć. „Gdzie są moje zasłonki?”, podpowiadam uczynnie. Dickens byłby ze mnie dumny.

W biurze mamy graciarnię, składujemy tam właściwie wszystko. Korzystając z nieobecności starszych, podważyłem listwy i wyjąłem szybkę. Wyniosłem z biura moje narzędzia i trochę pierdół, po czym doprowadziłem drzwi do stanu wyjściowego. Mój starszy jako osobnik o słabym kontakcie z realnością przez 25 lat nie zrozumiał w jakiej dzielnicy mieszka. Połowa moich znajomych ma wyroki za włamania. Nie wspominając już nawet o takim nieistotnym fakcie jak zamykanie czegoś przed kimś kto przez szereg lat instalował okna i drzwi.

W biurze są kartony z harleqinami matki i domowe zapasy alkoholu, matka jest więc pozbawiona 2 z 3 podstaw swojej przebogatej egzystencji, jest więc wściekła. Ja zaś siedzę z boku i obserwuję z rozbawieniem drobne acz irytujące niedogodności jakie spadają w związku z całą sytuacją na ojca, np. gdy ojciec siedząc na kibelku zauważa nagle brak papieru toaletowego, a jest jedyną osobą, która wie gdzie spoczywa klucz do miejsca, gdzie są złożone jego zapasy.

Tak więc w domu trwa cicha wojna. Wszyscy siedzą osobno i nikt z nikim nie rozmawia. czasem tylko następuje błyskawiczna wymiana ognia, po której cisza jest jeszcze głębsza.

Ostatnio wogóle dopadł mnie jakiś niekończący się ciąg nieszczęść. Raz za razem, z męczącą regularnością. Stałem tak ostatnio z Małą w parku. Było zimno jak cholera, kostniały mi uszkodzone na budowach kolana, Mała była zła a ja zastanawiałem się po co mi właściwie to wszystko, co ja właściwie takiego zrobiłem co by usprawiedliwiało moje istnienie.

Bezdomni nie są bezdomni z konieczności, po prostu pewnego dnia decydują się zrzucić z siebie jakąkolwiek odpowiedzialność. Sprowadzają się do najprostszego możliwego mianownika, do bezrozumnego zdobywania każdego kolejnego dnia, gdy cała aktywność koncentruje się na zdobyciu żarcia, spania i alkoholu dla przyjemności. Podobnie samobójcy. Skomplikowanie i presja świata powodują, że ludzie pragną zredukować się do najprostszej możliwej formy. I nie myśleć. I nie czuć.

Gdy tak stałem w tym zlodowaciałym parku z naburmuszoną Małą, to pomyślałem sobie, że miło by było iść na koniec świata w Brzeźnie z flaszką. Usiąść , zagapić się na morze, zachlać się i znieczulić. A potem zasnąć na tym mrozie.

Wieczorem, w domu, w końcu dodzwoniłem się do Bajki, i wszystkie moje problemy wyblakły i straciły jakiekolwiek znaczenie. Doceniajcie to co macie, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie zazdrościł wam waszych problemów.

„Zapis”

mocz i krew

(na chwilę się zatrzymam)

mocz i krew

pomarańcz

samochód leży na boku dziewczyna

(wróć)

na boku dziewczyna ma dziurę

kamień

wrósł jej zębem w skroń krawężnik

(i głębiej)

samochód leży na boku lalka

zsunęła się z maski mercedesa

i wstążka

sukieneczka zadarta

deszcz rana rozdarta skóra

(niech nie będzie, przestań)

panna młodo umarła

suknia do góry kloszem

brzuch gołe nogi

rozwarte

w noc poślubną

sztywnieje (no tylko nie teraz)

(co za gówno)

sztywnieje mi (no tylko nie teraz proszę)

koronki majtek sączą

mocz i krew

pomarańcz

spływa do kratki ściekowej

to się przesuwa

robi fale autobus

czerwone

(gorąco)

poślizgnąłem się

na pobocze wzrok mi ucieka

(poczekaj)

pies psa (cholera)

pies psa posuwa

(zamykam oczy)

nie widziałem jeszcze czegoś takiego

modlę się

(o Jezu o kurwa o Jezu o kurwa o Jezu)

otwieram

o Jezu nie zniknęło

welon samochód skraj drogi

piękna krawężnik poduszka

profil wtula się kością

usta lekko rozchylone nogi

suknia białe prześcieradło pierwsze

w krew (do diabła) puszczam

dobrze że z deszczem

(i jeszcze)

dziewczyna

i chłopiec za nią

ułożył się w niemowlę

garnitur przemókł mu na dobre

i złe

(wróć) łzę na łzę

(Robert Brunne)

*