Normalność jest dla tchórzy

- Kiszczak czemu ty się tak kochasz

w tej wojnie i katastrofach, czemu

tak uwielbiasz opowieści o końcu

świata?

-Bo w obliczu ostateczności ludzie

stają się bardziej intensywni.

W obecności absolutu wyłażą na wierzch nasze najlepsze i najgorsze cechy. Gdy stajemy na granicy stajemy się prawdziwsi.

Pożałowania godne towarzystwo, w którym się obracam, zawitało do mnie wczoraj, za dwadzieścia pierwsza w nocy, wpierdzieliło na sucho trzy zupki chińskie, zajebało rolkę papieru toaletowego i w ramach nacieszenia się fałszywą wiosną wywlekło mnie z domu.

Nawiedziliśmy następnie Borysa w celu uzyskania z jego piwnicy dwudziestolitrowego baniaka buzującego i cokolwiek szlamiastego roztworu winopodobnego, i tak wyposażeni udaliśmy się do ruin na wydmach, gdzie przy niewielkim ognisku ukrytym pośród załomów potrzaskanych murów wysłuchaliśmy opowieści Aleksa, Szufli i Karoliny, którzy powrócili właśnie na wypalone łono ojczyzny z wysp zielonych a deszczowych. Teraz raczą nas tekstami typu: To ma być deszcz, ha! Tam to był deszcz i opisują mgłę która potrafiła leniwie przelewać się przez krawężniki i wpływać do zostawionych na stoliku szklanek.

A tak w ogóle to Karolcia pracowała w zakładzie fryzjerskim nieopodal Fleet Street. Po usłyszeniu tej informacji wszyscy jakby nieznacznie się od niej odsunęli.

Świt spędziliśmy pracowicie rzygając na plaży i zakopując uzyskane w ten sposób różnokolorowe chemikalia. W przejaskrawionych flashbackach wracają do mnie zdania typu: O patrz wisienka! albo Pestki, skąd tu się wzięło tyle pestek.

Obecnie jestem w stanie takim sobie, wystarczy powiedzieć, że robiąc zakupy kupiłem kolę light, której przecież nie pije nikt zdrowy na umyśle. Albo kola albo light.

Z ogłoszeń parafialnych: W niedzielę odwiedziliśmy muzeum w Błękitnym Baranku, gdzie jest całkiem niezła „Średniowieczna wystawa”. Szponiasta walczy pośród sztormów sesji, aczkolwiek średnio jej się chce, więcej dzielny galeon raczej leniwie przewala się po falach niż mknie na czole burzy. Uniwerek postanowił jednak Marzana ze swych szponów nie wypuszczać. Dał mu pracę. M został adiunktem. Trzydziestego o 18.30 w bibliotece na Mariackiej ma wieczorek z Majerem. Podobno Czesi przedrukowali jego ostatni tomik i czytają jego teksty w mediach. Wyobrażenie sobie wiersza „Szhizy Hobbickie” po czesku na razie przerasta moje możliwości.

Jutro przeprowadzamy Lennonkę. Będziemy raźno biegali po piętrach przenosząc jej dobytek do ciężarówki, a potem z ciężarówki z równym wigorem tachali je po klaustrofobicznych i grożących spektakularną katastrofą budowlaną schodach Dana.

W sobotę lądujemy na krawędzi Dolnego Miasta by wznieść toast herbatą na podwójnych urodzinach Void i Stasia połączonych z parapetówą.

Tyle, idę kontynuować umieranie.

*