Nie musisz przecież
Niczego więcej chcieć
Bo twoje są ulice
Twoje są ulice
Tak hojny prezent
Ofiarowało ci
Twoje życie
(cyt.)
Idąc koło Cmentarza
Nieistniejących Cmentarzy miałem moment „Widzenia”. Wyłączyła się automatyka i
przez moment naprawdę patrzyłem na świat. Patrzyłem jak dziecko i widziałem
wszystko.
Przestrzeń bajkowa znów ogarnia
miasto. Zadziwiające nastały nam czasy, gdy to, co rzeczywiste wkładamy między
opowieści a żyjemy iluzjami, nadając im tylko ważne nazwy: praca, nauka,
związek. Nikt już po prostu nie tworzy, nie zdobywa wiedzy, nie kocha.
Śnieg spada na nas w ogromnych
ilościach, by przez następne dni gwałtownie topnieć. Powietrze jest tak
nasiąknięte wodą, tak, że idąc można by zostawiać w nim odkosy. Prawdziwe
piekło reumatyków.
Marszałek Józef Piłsudski zmarł
12 maja 1935r o godz. 20:45. Jego mózg włożono do formaliny. Do dziś trwają
poszukiwania mózgu dziadka. Tymczasem, jak co roku w święta, TV emituje „Szklaną
pułapkę”. Z noworeżimowych nowości w TV odkryłem plebiscyt na najlepszego
proboszcza roku. Nie, że chciałem to zaraz oglądać, przełączyłem a tam
Gocłowski mówi o pomniku Jankowskiego, na następnym zaś Benedykt. Zupełnie jak
w Stanie Wojennym, tylko mundury inne.
Z serii: życiowych potyczek i
potknięć. SiedziMy sobie objęci w wyludnionym kinie. Ciemno, przytulnie, z
ekranu wieje grozą wiatr wprost znad dachu Empire State Building. Wschodzące
słońce odbija się na żółtych skrzydłach nurkujących dwupłatowców, a CKMowe
serie kreślą ściegi bólu na bohaterskiej piersi ryczącego King Konga, a tu
roztrącając ochroniarzy i burząc miejscową czasoprzestrzeń wpada z impetem na
salę Siora mojej Frau. Gna pomiędzy rzędami powiewając moherem niczym mały,
rozwścieczony terier, bezbłędnie wprost na nas, i chce kluczy do mieszkania, bo
„tam już wszyscy czekają”.
Wyobraziłem sobie czekającą na
zewnątrz, kipiącą wściekłością, wygłodniałą przyszłą rodzinę, która kieruje
kolektywnie swe pełne wściekłości myśli na osobnika, który niecnie porwał tę
jedyną istotę na świecie posiadającą klucze do domu i lodówki. Na szczęście
moja przyszła szwagierka znana w niektórych kręgach jako Pędząca Anna, ma
skłonności do przesady i radosnego niedookreślenia, znaczy jej umysł potrafi
dokonać fascynujących skrótów, np. na drodze pomiędzy tym, co może być, albo
będzie a jest. Zmusza to do bardzo, BARDZO precyzyjnego wyrażania się i do
nienadużywania metafor...Hm, najlepiej, do nie używania metafor.
W sumie było dość śmiesznie,
pozostała jednak niepokojąca świadomość, że moja przyszła rodzina jest w stanie
dopaść mnie wszędzie...
Sylwester? Ach zo...Po
intensywnościach ostatniego miesiąca nie miałem już zbyt wiele siły czy chęci.
Noc sylwestrowa była, więc pełna spokoju i ciepła, muzyki klasycznej i radosnych
prób tańczenia walca z elementami akrobacji, intymności i porwanego snu.
Zwieńczony północą na ośnieżonym brzegu morza, pośród nieba pękającego od
kolorowych ogni.
Trzask
- Co to było?
- Kapeć
- Mmm Misiu, rozbierasz się...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz