Wieczór obejmował w posiadanie
miasto. Wysoko nad nim ukośne promienie słońca wyłuskiwały spośród zieleni lasu
dwie postacie. Jest strome wzgórze nad Oliwą , a na nim „miejsce nad skarpą” , gdzie
przychodzą pić studenci. Piliśmy tam z Marzanem mówiąc o życiu , polityce i
historii mieszając to wszystko z literaturą. Słońce zaszło a płynnie
zmierzaliśmy do jakiegoś bliżej nieokreślonego punktu upojenia , do którego
zmierzają z nadzieją wszyscy mężczyźni, po osiągnięciu którego kończy się
logiczne myślenie a zaczyna nocny kalejdoskop i strzępy niesamowitych
wspomnień. Marzan mówił właśnie o zmianach, o nowej pracy, o tym jak zmienia go
żona i to że wkrótce będzie ojcem. Wtedy dopadły nas smsy.
Chyba nigdy jeszcze tak nie
biegłem jak wtedy. Puszki poleciały w krzaki w wirujących pętlach białej piany,
a my gnaliśmy w dół po zboczu ślizgając się na igliwiu i omijając drzewa.
Prawie nie zauważyliśmy kiedy las się skończył a nasze kroki zadudniły na asfalcie.
Mętnie zamigotały nam samochody, ulice i budynki. Pod szpitalem byliśmy w
dwadzieścia dwie minuty. Gdy docieraliśmy na miejsce M rozmawiał z mamą Lenn.
Przerwał połączenie i powiedział „ Nasze dziecko nie żyje”.
Obudziłem się na kacu, prawie nie
spałem , całą noc dzwonili zdezorientowani ludzie, przychodziły smsy. Poranek
po nocy świętojańskiej był piękny, upalny i słoneczny. Niebo było
archetypicznie błękitne a kolory wspaniałe. Pazurek skończyła rok szkolny,
dostała świadectwo i książkę z dedykacją. Było tam coś o uczciwości, skromności
i rzadkiej postawie. Poczułem się dumny , że chodzę z takim Pazurkiem .
Godzina 1 zastała nas na schodach
szpitala jedzących kwaśne mentosy i czekających na Marzana. Niebo było białe z
gorąca a upał zdawał się już mieć własny ciężar r. Gdy M dotarł , wcisnęliśmy
się w foliowe kapucie i poszliśmy na oddział.
Lenn spała z otwartym pyszczkiem,
sama w pokoju i podłączona pod kroplówkę. Marzana połknął szpital , a my
staliśmy w drzwiach, dalej nas nie puścili, i patrzyliśmy jak powoli oddycha. W
tej ciszy i bieli wyglądała jak jakiś niesamowity, oddychający eksponat o
pełnych ustach i rozwichrzonych włosach. Myślałem o jej przedmiotach. Na palcu
miała obrączkę, na przegubie zegarek, w uchu kolczyki, obok na szafie leżał telefon.
Nasze przedmioty to tylko rekwizyty , którym dodajemy dodatkowe znaczenie, bez
nas wracają do pierwotnego znaczenia i stają się bezosobowe. Te rzeczy
normalnie tak bardzo lennonkowate , teraz wydawały się obce.
Kobieta w sali obok zaczęła
chrapać, po chwili dołączyła do niej Lenn, nie minęła minuta a ich oddech
zgrały się, trudno powiedzieć jak bardzo należymy do stada.
Pielęgniarka zmieniła kroplówkę i
Lenn się zbudziła. Była jeszcze lekko oszołomiona , ale dało się z nią
normalnie rozmawiać. śmiała się z moich żartów , cieszyła z wizyty rodziców i
jakżeby inaczej, bawiła kabelkami. Ma stąd wyjść za tydzień.
Lenn wydaje się mała i delikatna.
Wielu ludzi lekceważy ją i uważa , że jest dziecinna. Ale tak naprawdę pod tą
cała zasłoną czai się silny logiczny i co najważniejsze skuteczny umysł. Lenn
jest niezniszczalna, należy do ludzi , którzy staranują przeszkodę, przejdą
kilometr i uświadomią sobie jej obecność dopiero w chwili, w której zdziwią się
skąd na nich tyle kurzu. Jej sposób myślenia i problemy są z reguły tak
abstrakcyjne , że dla większości ludzi zwyczajnie niepojęte. Myślę , że z
odrobiną pomocy poradzi sobie, bardziej niepokoi mnie Marzan.
Smutek i żal nie są naturalne. To
sztuczne twory , należące do nadbudowy, którą zyskujemy z socjalizacją.
Jesteśmy stworzeni do życia, zbudowani optymalnie i dostosowani do zwyciężania,
bo dawniej przegrana oznaczała śmierć. Smutek i żal są wytworem myśli, organizm
i umysł nie są na nie gotowe, po pewnym czasie zabijają nas. Lenn zawsze
myślała inaczej, więc wiele pułapek może ominąć, ale Marzan jest mocno osadzony
w społecznej tradycji.
Staliśmy większą grupą w
korytarzu przy drzwiach, nagle Pazurkowata przytula się do mnie i mówi „Zaraz
zemdleję” i zemdlała - słowne dziewcze. Na szczęście byliśmy w odpowiednim
miejscu, choć może to właśnie smród szpitala i upał tak ją skosiły. Coś
wspólnego mogło z tym mieć nie jedzenie niczego przez cały dzień. Pazurek
została ocucona, delikatnie opieprzona i wycałowana.
Popołudnie zastało nas wysoko na
schodach przed drzwiami Tau. Czekaliśmy jedząc pizzę z trzema rodzajami sera.
Popołudnie było bardzo przyjemne, wszystko parowało ciepłem, zerwał się
delikatny wiaterek, każdy krok był przyjemnością.
Wieczorem oglądaliśmy bandą
filmy. Zdałem relację z wizyty w szpitalu, drugą zapisałem na blogu. Potem
wędrowałem z Pazurkiem przez ciemność w kierunku jej domu i nie zwracaliśmy już
uwagi na nic oprócz siebie.
Nie płaczę na pogrzebach, nie
żałuję umarłych. Ludzie umierają wtedy gdy wypełnią swój czas i spełnią to po
co zaistnieli . Śmierć to nagroda , trzeba na nią zasłużyć. Nikt nie umiera nim
nie spełni swojego zadania. To dlatego Bóg nie lubi samobójców , rezygnują,
poddają się i nie zrobiwszy tego co powinni pchają się poza kolejką. Życie musi
wyglądać zupełnie inaczej z perspektywy śmierci.
Kiedyś wyrzucałem sobie
wielokrotnie ten brak żalu. Uważałem że powinienem cierpieć , bo tak trzeba.
Ale z czasem przyszło zrozumienie, że jeżeli cierpię to wyłącznie z osobistych,
egoistycznych pobudek, dla niego śmierć jest czymś zupełnie innym niż dla mnie.
Mam taką tendencję , że po
dłuższym okresie tworzenia jakiegoś autorytetu na tym blogu , piszę nagle jedną
notkę , która rozwala wszystko w diabły i muszę zaczynać od początku. Myślę ,
że to może być właśnie jedna z takich notek. Przykro mi , ale naprawdę nie
widzę w śmierci niczego innego niż celowości.
Jest taka piosenka Kaczmarskiego
„Hiob”, kiedyś słuchając jej wściekałem się , bo wydawała mi się rozpaczliwym
wyzwaniem rzucanym w oczy Bogu. „ Dzięki ci Boże! Stworzyłeś najpiękniejszy ze
światów!!!”, dawniej słyszałem w tych słowach tylko nieludzki ból, wściekłość
na niesprawiedliwość losu i ostateczny sarkazm człowieka któremu odebrano
wszystko. Aż pewnego dnia odkryłem, że te słowa są najpiękniejszym wyrazem
miłości jakie kiedykolwiek napisano . Bo ten świat zbudowany jest tak , że
jeśli coś stracimy , zawsze zostaje nam coś, a strata nigdy nie jest
bezsensowna, zawsze coś daje, udowadnia albo powoduje.
*
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz