Blurp!

Pewna żydowska rodzina miała

synka Dawidka. Z Dawidka był

nie lada ladaco i wyrzucano

go po kolei z wszystkich szkół

żydowskich. Zdesperowani rodzice

wysłali więc w końcu pociechę

do szkoły chrześcijańskiej...i

stał się cud! Dawidek stał się

wzorowym uczniem, dostawał same

piątki, a nauczyciele nie mogli

się go nachwalić. Zdziwieni ro-

dzice nie wytrzymali w końcu i

zapytali Dawidka co się stało,

a on: Pierwszego dnia szkoły,

ksiądz mnie objął, zaprowadził

do kaplicy, pokazał Jezusa na

krzyżu i powiedział: Widzisz

Dawidku, on też był żydem...

I wtedy zrozumiałem że to nie

przelewki.

Do Zwierzów powrócił Burcyk marnotrawny. Dotarł do ogródka sąsiadów i miauczał rozpaczliwie a donośnie dopóki go nie ewakuowano. Rechotaliśmy z Tau, jaki to musiał być szok dla kota domowego, gdy w środku nocy z nieba spadł deszcz.

Ostatnio rysuję i sprzedaję rysunki, męczy mnie to , że praktycznie non stop muszę zarabiać na rachunki. Rysowałem japońskie grafiki i skosiłem za nie w jeden dzień prawie 160 zł. Potem poszedłem na pocztę, a gdy z niej wyszedłem miałem już tylko 7.

Na dworze wieje wiatr, co osobiście bardzo lubię, a ze mnie opada płatami zwęglona skóra. Na szczęście nie tylko ze mnie. Gdy wczoraj wpadłem do Awari obeżreć ją z ciasta, zacząłem, pod wpływem sugestywnego widoku jej żarówiastego nochala, nazywać ją Rudolfem. Kto nie wie o co chodzi niech zagłębi się w meandry amerykańskiej mitologii.

Lenn jest już na wolności. Odczuwam jakieś podskórne ruchy wśród znajomych i myślę, że wkrótce w jej okolicach nastąpi jakaś masowa inwazja. Do tego w piątek jest impreza z okazji pierwszego roku Herbaciarni.

Lenn stwierdziła, że gdy Pazurek mdlała w szpitalu, to wyglądała uroczo. Skwapliwie jej to przekazałam.

Ciapek i Wotanica pojechali się gździć na działkę. Wotanica pochwaliła mi się ostatnio, że nie przeczytała praktycznie żadnych notek na blogu, bo są za długie. Stwierdziła, że w ogóle niczego nie czyta i była z tego naprawdę dumna. Naprawdę mocno gryzłem się w język, żeby mi się nie wymsknęło, że taka płytkość osądu, brak elementarnej wiedzy o świecie i normalnego odczuwania, jaką na ogół sobą reprezentuje, a co przecież bierze się właśnie z zamykania się we własnym wygodnym światku, to zwykłe dresiarstwo. (ale mi się rozbudowało to zdanie, dodałbym coś jeszcze ale nie miałem pomysłu gdzie) Inną jego cechą jest ostentacja. I doprawdy nieważne czy ubieramy się na różowo, czy na czarno, kto widział cienie do powiek Wotanicy i jej kolczastą obrożę, albo usłyszał te jej kultowe "hej baby" wie o czym mówię. Granica między stylem a żenadą jest nikła. W sumie pogadałbym o tym z Ciapkiem, ale ostatecznie stwierdziłem, że to nie mój biznes, to w końcu on będzie z kobietą, której nie chce się ruszyć dupy z kanapy, przejść trzech metrów i wcisnąć przycisku domofonu. Na szczęście nie muszę obawiać się jej zemsty, mrrrrocznych przekleństw czy obsydianowego noża z plastiku, bo to długi tekst i na pewno go nie przeczyta.

Wczoraj wpadłem na Pobrzeże do Sławka, stał tam siny w samej koszulce i odliczał czas : jeszcze 53 pierdolone minuty, jeszcze 52 pierdolone minuty. Powiedział że rano myślał, że wziął polar, ale na myśleniu się skończyło.

Tyle, w sumie nic konkretnego, ale dziś znów wstałem o 5 i delikatnie rzecz ujmując rzygać mi się chce na to wszystko. Obok mnie na blacie leży zamyślony Burcyk i niewidzącym wzrokiem wpatruje się w przestrzeń. Najwyraźniej ostatnio dużo przeszedł.

Pazurek - Jakie ładne chmurki. Co to jest cirrusy? Cummulusy?

Ja zerkając w górę - Samolotusy...

*