Dirty Danzig

mam cztery lata

i bawię się z Arturem w

dom. wkładamy sobie języki

łopatek do buzi, kłócimy się,

Artur na obiad chce

zabić żuka, ja wolę sałatkę

z dmuchawców. Piegi Artura

zbiegają się specjalnie

na samym czubku nosa.

i trochę w kąciku ust.

próbuję je zlizać, on mnie

odpycha, łaskocze, chwyta

za nos, obrażamy się na zawsze.

wieczorem Artur buduje dom

bez drzwi. kiedy przez okno

zaglądamy do środka,

już tam jesteśmy.

noc nas zastaje na brzegu

skarpy. patrzymy z Arturem

jak poruszają się drzewa.

trzymamy się nawzajem

za ręce razem. za nami

wielki niedźwiedź szykuje się do skoku.

(Lennonka)

Twój świat to popielniczka, żarzymy się i spopielamy jak papierosy. Łatwopalni losem, pędzeni przez nasze benzynowe myśli i pragnienia. Czuję się jak płomień, wypalam się biało i szybko, czasem niebiesko trawię żelazo. Pośród tych wszystkich tlących się żarów czuję się jak nova. Ogromna większość z was mnie przeżyje. Płonę oświetlam i grzeję. Mam dość paliwa, wierzę w to. Wierzę w to namiętnie i powtarzam to sobie gdy idę przez ciemność marszczonych wiatrem ulic. Jeśli kiedyś zwątpię, los skipuje mnie o bruk.

Wziąłem wczoraj wszystkie pieniądze jakie miałem i kupiłem sobie za nie batonik KitKat. Jesteśmy prostymi małpkami, gramy w lotto i wierzymy w poranek. Łakniemy piękna podświadomie rozumiejąc jak mało jest go pośród popękanych blokowisk. Krzyczymy w proteście sprajami na ścianie. Pijemy tanie wino bo nie jest trendy, za to tanie. Lejemy z góry na Cluby, z nazistami w furtkach, śmiejemy się z lalek jedzących modę, które na moment obrysowywuje błysk światła z wewnątrz.

Założyłem do maszynki nowe ostrze by się ogładzić i nie drapać Pazurka w policzki. Powiedziałem jej dwa słowa, które wywołały reakcję łańcuchową warg. Zawsze starałem się tego nie mówić, bo zdawało mi się zbyt proste i trywialne. Zapomniałem jak wiele zależy od tła.

Wieczorek pod Ratuszem Staromiejskim był tym, czym powinien. Pełen przejaśnień, migotań i świec. Wyniósł nas gdzieś indziej. Gdzieś ponad poziom metalowych krzeseł, stołów i bruków. Słowa rzucały nas po skłębionym niebie, pośród gotyckich szpikulców wież i ramion dźwigów pordzewiałych od wiatru i historii. Na koniec nasycony mieszanką paliwową piwa stałem na drżącym Błędnym Moście i patrzyłem jak Pazurek odwraca się do mnie na tle błękitnych dziur w niebie. A kropla deszczu mknęła przez atmosferę gnana nieuchronnym przeznaczeniem. Opór powietrza wydłużył ją i nadał jej kształt łzy. Przeleciała tysiące metrów by trafić mnie w oko. Moje serce rozprysło się na tysiąc kawałków.

(dla babci)

Zofia jest łzą lwowskiego morza,

bursztynem z blaskiem na zawsze

wtopionym w melodię przedwojennej ulicy

Cicha i piękna

jak baśnie Andersena,

wierna jak wezwanie Pana Cogito.

Zofio nie patrz na liście

układające się do snu.

Spójrz, zakwitły róże

i młode koty.

Bądź nam.

(Lennonka, właścicielka blogu „rzeczy”)